Γιατί πρέπει πάντα να βάζουμε τίτλους ;

Γιατί πρέπει πάντα να βάζουμε τίτλους ;

Έφυγε ξαφνικά…

Έφυγε για το σπίτι ‘κείνου του Ρεμπώ, να ξαπλώσει πάνω σ’ ένα θαλάσσιο στρώμα. Εκεί τα ψάρια του γκαζόν θα της τσιμπάν παιχνιδιάρικα τ’ ακροδάχτυλα.

Εγώ στο αστικό τοπίο των σκατουπόλεων ( εντέλει βοηθά στο γράψιμο ) να αφοδεύω στίχους – ανάγκη που αν δεν ικανοποιηθεί επαρκώς- δεν νιώθεις καλά.

Η μέθοδος είναι απλή, ανεπιτήδευτη.  Γεμίζεις – Γράφεις – Αδειάζεις

Αδειάζεις -Γράφεις – Γεμίζεις

 

 

Εδώ θέλω να πω δυο λόγια!

ΕΔΩ δεν υπάρχει τίποτα συγκεκριμένο, δεν υπάρχει ουσία ούτε τέχνη ούτε διδαχή. ΕΔΩ δεν υπάρχει στόχος ούτε βατήρας ούτε λαμπτήρας,  δεν υπάρχει σκότος.

ΕΔΩ είναι ρυθμός και μουσική .

 

Φωκάς .

Author

Το "Φωκάς" του 'μεινε απ' το σχολείο. Παρ' όλα αυτά έχει γίνει τόσο δικό του, ώστε σπανίως γυρίζει το κεφάλι όταν κάποιος θα τον αποκαλέσει με το βαφτιστικό του. Είναι ένας τραγουδοποιός που είναι κοινωνικός λειτουργός, που παίζει κιθάρα, αλλά που θα 'θελε να παίζει τσέλο φορώντας κάτι ανάλαφρο, όπως για παράδειγμα σανδάλια και αμάνικες φαρδιές φανέλες μες στον Χειμώνα. Όταν κανείς δεν κοιτάει ή όταν κοιτάνε όλοι, είναι ποιητής. Κάνει παρέα με σαλιγκάρια και σκυλι(ε)ά, αλλά θα 'θελε να χει μια γάτα. Αρέσκεται στο να απαγγέλλει ποιήματα μιμούμενος τη φωνή του Εμπειρίκου και του Χριστιανόπουλου, εναλλάξ. Θα τον πετύχετε να τριγυρνάει στο Παγκράτι κρατώντας μία ναυλότσαντα Σκλαβενίτη μ' όλα του τα υπάρχοντα, σφυρίζοντας κάποιον οικείο σας σκοπό. Μην φωνάξετε "Γιώργο!", δεν θα γυρίσει...