Ίσως ίσως
μικρό ζωύφιο ίσως
Αφήνω το μέσα μου χώρο πάντα κενό
για ένα ακόμη ζωύφιο.
Τρόποι χιλιάδες να μπει – μια εσοχή
Κάποτε στο δέρμα που άσπρισε ξάσπρισε και πλέον κιτρινίζει
– και τι κατάλαβες;
Άλλοτε στου κρανίου μου το γρανίτη καταφέρνω – για δες –
να ανοίγω τόσες δα τελίτσες
να τρυπώνουν τα μαμούνια μέσα
ν ‘αλωνίζουν.
Έπειτα αναλαμβάνω δράση κι άλλη: θα τα ξεκάνω. (Πάνω απ’ όλα κατανοώ
τι ωφελεί και τι όχι)
Συνήθισα το βούισμά τους στο κεφάλι μου
Τα τριχωτά τους πόδια, τα άπειρα μάτια.
Φυσικά και τις σπασμωδικές κινήσεις.
Τι πιο τετριμμένο από το αναπάντεχο;
Αλλά φοβάμαι πια, κατάλαβες;
Κουράστηκα.
Να ανοίγω στα άθλια έντομα
κάθε πρωί μια πόρτα
