Τώρα που άλλαξε ο χρόνος
καθώς διαβάζω τα προγνωστικά του ζωδίου μου
σκέφτομαι να θέσω νέους στόχους, πιο πραγματικούς.
Να ανοίξω περισσότερο αυτιά και μάτια
ή να γυμναστώ – ίσως γλιτώσω έτσι κάτι άλλο.
Θα ανασυνταχθώ.
Θα πω: “Η Πίστη ανήκει εις το Εμείς · μυριάδες οι κατατρεγμένοι και φέτος · μην τα παρατάς”.
Και λέω πιο πραγματικούς γιατί η απόσταση ανάμεσα σε θεωρία και πράξη ελλοχεύει κινδύνους, αν τη στοχάζεσαι κατ’ αναλογία των άλλων αποστάσεων, των θλιβερών, που παρατηρεί κανείς μεταξύ ανθρώπων, μεταξύ πρότερης και ύστερης σκέψης, αρχής και τέλους.
Υποκλίνομαι στην ορμή της ασυναρτησίας · τόση σκέψη κι ο Θεός καταφέρνει να υπάρχει ακόμη.
Μονάχα κάποιες νέες πληροφορίες με φέρνουν σε αμηχανία σχετικά με το Νέο Έτος, όπως για παράδειγμα οτι το κενό υπάρχει. (Δεν με ενημέρωσε κανείς για αυτό εγκαίρως, ωστόσο είχα κάποιες υποψίες).
Και η μνήμη…Τι να την κάνουμε τόση μνήμη;
Καλύτερα να θέσουμε ως νέο στόχο το βανδαλισμό των μνημάτων
ή το να τελειώνουμε με τα όμορφα λόγια μια κι έξω
να φτύσουμε τους τάφους μας
κι έπειτα να χτυπήσουμε ξύλο.
Να το πούμε
Ἐγώ εἰμι ἡ ἄνθρωπος ἡ ἀληθινή, της εποχής μου.
Να συμβουλευτούμε τα άστρα πάλι και να παραδεχτούμε
πως θα’ ταν καλύτερο να σκάσουμε επιτέλους
και να διεκδικήσουμε με το ασίγαστό μας πάθος
λίγη ησυχία παραπάνω.