Διαλείποντες άνεμοι

Διαλείποντες άνεμοι

Μόνο να τελειώσω—
Τι ζωή ειν' αυτή;
Να παλέψω;
Να σωθώ;
Να τελειώσω
Πάνω σου 
Μέσα σου

Να σκορπιστώ

Τι ζωή είναι αυτή;

Μοιρασμένη;
Μισή;
Να κρυφτώ
Που;

Στο σώμα 
πονάει κανείς;
Στη γλώσσα 
πάει πιο πέρα;

Να τελειώσω μαζί σου
Εγώ που σε έδιωξα
Γυναίκα και άντρας
Εσύ που ήθελες να μείνεις
Ζωντανός ή νεκρή

Εγώ που σε έδιωξα
Εσύ που ήθελες να μείνεις
Αυτό που μένει
Στη μνήμη
Εμείς που αγαπήσαμε
Εσείς που όχι
Τα άδεια μου χέρια
Στραγγγαλίζουν τη μνήμη
Αυτοί γελάνε
Ζητάνε πράγματα πρακτικά
Όλοι αυτοί που ξέρουν το χρήσιμο σε τι χρησιμεύει

Να τελειώσουν;
Να χαθούν;
Με τίποτα
Αυτούς επέλεξε η φύση
Την αγαπάνε τη ζωή τους
Η καχυποψία τους προφύλαξε από τα κτήνη των θάμνων 
Εμείς τα περιθάλψαμε
Την αγαπάνε την οικογένειά τους
Ο πόλεμος τους έκανε πιο κυριαρχικούς
Εμείς λευκή σημαία
Να ξεπλένουμε τα αίματα

Εσύ σε ίση απόσταση
Με τις αμφιβολίες 
Γιατί με έκαναν;
Τι θέλουν από μένα;
Είμαι πουλί; Μεγάλο; Μικρό;
Θύμα της θέλησής τους
Θυμάσαι;

Φούξια, κρισμόν, μαβί, ροζέ ψιλό χαλίκι
Στην παραλία κάτω απ' το αντίσκηνο
Είμαι ευτυχισμένη, είπες
Τρέμανε οι χορδές στον κρουστό λαιμό σου
Ο ήλιος κρύφτηκε πίσω απ' τα μαύρα σύννεφα
Σώσε την καρδία μου απ' τη διαλείπουσα μνήμη

 

Author

Το "Φωκάς" του 'μεινε απ' το σχολείο. Παρ' όλα αυτά έχει γίνει τόσο δικό του, ώστε σπανίως γυρίζει το κεφάλι όταν κάποιος θα τον αποκαλέσει με το βαφτιστικό του. Είναι ένας τραγουδοποιός που είναι κοινωνικός λειτουργός, που παίζει κιθάρα, αλλά που θα 'θελε να παίζει τσέλο φορώντας κάτι ανάλαφρο, όπως για παράδειγμα σανδάλια και αμάνικες φαρδιές φανέλες μες στον Χειμώνα. Όταν κανείς δεν κοιτάει ή όταν κοιτάνε όλοι, είναι ποιητής. Κάνει παρέα με σαλιγκάρια και σκυλι(ε)ά, αλλά θα 'θελε να χει μια γάτα. Αρέσκεται στο να απαγγέλλει ποιήματα μιμούμενος τη φωνή του Εμπειρίκου και του Χριστιανόπουλου, εναλλάξ. Θα τον πετύχετε να τριγυρνάει στο Παγκράτι κρατώντας μία ναυλότσαντα Σκλαβενίτη μ' όλα του τα υπάρχοντα, σφυρίζοντας κάποιον οικείο σας σκοπό. Μην φωνάξετε "Γιώργο!", δεν θα γυρίσει...