Δεν σβήνω, όσο και να πίνω
Και να χορταίνω ηδονή, μία ακόμη
Χάδια, αφήσανε στα μπράτσα μου σημάδια
Φιλιά, που στον λαιμό μου τώρα πλέκουνε θηλιά
Λαγνεία, αντίδοτο πικρό για την ανία
Και τέρψη, πέπλο στιλπνό της έλλειψης η έξη
Στης καύλας τα όμβρια νερά του υπονόμου
Ζητώ την υποστύλωση του Νόμου.
Καθώς γευόμουν, τα στήθη σου τ΄ αμάλθια,
σκεφτόμουν τη φίλη σου την Άθια.
Δάχτυλα, γάμπες, λαγόνες, μηροί,
της διαστροφής μου όμηροι.
Κι όσο ανέβλυζε του κόλπου σου το χύμα,
να την χωρέσω πάσχιζα σε ποίημα.
Της πλεονεξίας μας καταδίκη: η ανηδονία.
Κάποια Πενία στρουφίζει τα ινία.
Του έρωτά μας εκκρεμής ο λώρος
τον ψαλιδίζει ασθμαίνοντας ο Πόρος.
Author
Το "Φωκάς" του 'μεινε απ' το σχολείο. Παρ' όλα αυτά έχει γίνει τόσο δικό του, ώστε σπανίως γυρίζει το κεφάλι όταν κάποιος θα τον αποκαλέσει με το βαφτιστικό του.
Είναι ένας τραγουδοποιός που είναι κοινωνικός λειτουργός, που παίζει κιθάρα, αλλά που θα 'θελε να παίζει τσέλο φορώντας κάτι ανάλαφρο, όπως για παράδειγμα σανδάλια και αμάνικες φαρδιές φανέλες μες στον Χειμώνα. Όταν κανείς δεν κοιτάει ή όταν κοιτάνε όλοι, είναι ποιητής. Κάνει παρέα με σαλιγκάρια και σκυλι(ε)ά, αλλά θα 'θελε να χει μια γάτα. Αρέσκεται στο να απαγγέλλει ποιήματα μιμούμενος τη φωνή του Εμπειρίκου και του Χριστιανόπουλου, εναλλάξ. Θα τον πετύχετε να τριγυρνάει στο Παγκράτι κρατώντας μία ναυλότσαντα Σκλαβενίτη μ' όλα του τα υπάρχοντα, σφυρίζοντας κάποιον οικείο σας σκοπό.
Μην φωνάξετε "Γιώργο!", δεν θα γυρίσει...
