Αχ πόσο διαφέρουν εις βάθος
οι δυο μοναξιές που υπάρχουν
αυτή των χαρτιών κι αυτή της ζωής…
Μιλάει η μοναξιά των βιβλίων
κι οι άγουρες ψυχές την ακούν
και νιώθουν μια ταύτιση επαρκή
γλυκαίνοντας το αίσθημα του ανείπωτου(;) πόνου..
Μα η μοναξιά της ζωής δε μιλάει
δικάζει, ουρλιάζει κι ορμά
και ανίδεες ψυχές δε μυρίζει
μόνο ψυχές σκαλισμένες στο χέρι..
-κι όμως τρωτές ειν’ και τούτες,
και ψάχνουν ασπίδα ή αυτοκτονούν-
Μα δες μια ασπίδα που βρίσκουν:
Πασχίζουν να γίνει η μοναξιά τους
ιδία με αυτή των χαρτιών!
Τουλάχιστον αυτή τραγουδιέται..
Ναξάκης
