Προχθές που διάβαζα αργά
το βράδυ, πριν ξαπλώσω,
ποιητών μεγάλων άσματα,
βίους λαμπρούς αγίων,
μου ήρθε σκέψη τρομερή,
κι ευθύς κυρίεψές με,
πως είμαι ο ηλιθέστερος
όλων των ηλιθίων.
Εγώ που δεν αξίωσα
δράκοντα να σκοτώσω,
που πόλεμο δεν έζησα
– μήτε μιαν εξορία,
ανάστημα ποιητικό
πώς ξάφνου να ορθώσω,
στα Ελληνικά τα γράμματα
ν’ αφήσω ιστορία;
Απελπισία μ’ έπιασε,
ματαίωση μεγάλη,
κι ένα πνιχτό παράπονο
στον λάρυγγά μου εστάθη.
Ποιου Σολωμού, ποιου Παλαμά,
και ποιου Παπαδιαμάντη,
ποιου Κάλβου – ποιου Σικελιανού,
να δανειστώ τα πάθη;
Φωκάς
