Κάποτε χρειάστηκε
να του πω μια ιστορία
για την άγνωστη κυρία
με τα άγνωστα παιδιά
Για το σκύλο και τον ήλιο
για τα φύλλα και το φύλο
μα πάνω απ’όλα
για το κύμα
για της θάλασσας το ζήλο
Έσπαζα το κεφάλι μου
(κι αυτό, είναι φράση μεταφορική, όπως καταλαβαίνεις,
διότι πάντα σπάζεις πιο πολλά)
να πλέξω ένα μύθο
για έναν καιρό και μια φορά
Μα κυρίως για το τώρα
το εδώ, το πάντα και το εγώ.
Ο χρόνος πέρασε
η νύχτα ημέρωσε
Γνώρισα εν τέλει την κυρία
και τα αγαπητά παιδιά
Κι έτσι
δεν μπόρεσα ποτέ
να του πω μια ιστορία.
Μ.
