Ζωή είναι αυτό που έβαψε τα βράχια κόκκινα

Ζωή είναι αυτό που έβαψε τα βράχια κόκκινα

Ζωή είναι τα άμφια της μυστηριακής γονιμοποίησης μας

Είναι τα μάτια των σκυλιών και των γατιών στο δρόμο

Η συνεχής φθορά της ύλης ,ο ανηφορικός δρόμος του πνεύματος.

 

Ζωή είναι πορτοκαλί δέσμες φωτός που διαθλώνται κάποια τυχαία Κυριακή απάνω στην μελαγχολία σου

Η γεύση του ανεκπλήρωτου, η αναγκαιότητα του υπαρκτού

Ζωή είναι το δώρο των ανθρώπων στους ανθρώπους.

 

Ζωή είναι να δεσμεύεσαι στις παραστάσεις

 

Ζωή σαν απόηχος κροταλίσματος

κάθε τέλος

κάθε ανώφελη στιγμή

κάθε “καλά θα πάνε όλα”

την ώρα που συντρίβεσαι σε βράχια αιχμηρά

 

Ζωή είναι το αίμα που έβαψε τα βράχια κόκκινα

 

Φωκάς . 

Author

Το "Φωκάς" του 'μεινε απ' το σχολείο. Παρ' όλα αυτά έχει γίνει τόσο δικό του, ώστε σπανίως γυρίζει το κεφάλι όταν κάποιος θα τον αποκαλέσει με το βαφτιστικό του. Είναι ένας τραγουδοποιός που είναι κοινωνικός λειτουργός, που παίζει κιθάρα, αλλά που θα 'θελε να παίζει τσέλο φορώντας κάτι ανάλαφρο, όπως για παράδειγμα σανδάλια και αμάνικες φαρδιές φανέλες μες στον Χειμώνα. Όταν κανείς δεν κοιτάει ή όταν κοιτάνε όλοι, είναι ποιητής. Κάνει παρέα με σαλιγκάρια και σκυλι(ε)ά, αλλά θα 'θελε να χει μια γάτα. Αρέσκεται στο να απαγγέλλει ποιήματα μιμούμενος τη φωνή του Εμπειρίκου και του Χριστιανόπουλου, εναλλάξ. Θα τον πετύχετε να τριγυρνάει στο Παγκράτι κρατώντας μία ναυλότσαντα Σκλαβενίτη μ' όλα του τα υπάρχοντα, σφυρίζοντας κάποιον οικείο σας σκοπό. Μην φωνάξετε "Γιώργο!", δεν θα γυρίσει...