όλα τα γεγονότα θα είναι τετράποδα*
Ι.
Βλέπεις
όλα αυτά τα γράμματα
παρατεταγμένα
το ένα δίπλα στο άλλο;
Το νόημα είναι ζήτημα τοποθέτησης.
Μα κάποτε
το δέρμα σκίζεται σε σημεία απόκρυφα
– πλημμυρίσαμε αίματα και δυσωδία πάλι.
Απ’ τα μικρά προσπαθητά τετραγωνάκια
όπως των πόρων το κενό
ή το κενό της κάννης
ή ακόμη κι από ένα μικρό τετράγωνο παράθυρο
φαίνεται
ω, ναι
κάποτε φαίνεται
πως αυτού του είδους η παράταξη
προϋποθέτει διαρκώς.
ΙΙ.
Μια από αυτές τις μέρες
θα φάω τα τσιγάρα μου.
Φοβάμαι καθώς σκέφτομαι την πιθανότητα
να τα βρει κανείς μες στο στομάχι μου – ίσως θελήσει να τ’ ανάψει.
Αλλά έτσι συμβαίνει με την επιθυμία.
Άλλος ξεροκαταπίνει
κι άλλος φουντώνει το ντουμάνι της ανακάλυψης.
ΙΙΙ.
Αγαπητέ μου,
Αναρωτιέμαι ξανά πώς είσαι. Απευθύνομαι στον κενό αέρα με περισσότερη επιτυχία απ’ ό,τι πιο παλιά.
–τι κάνουν τα σκυλιά στο σπίτι μόνα;–
Στο μεταξύ, δε σου ’πα! Βρήκα τη λύση μπρος στο αίνιγμα της Σφίγγας. ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ, δική μου. (Βαρέθηκα ν’ ακούω «Ο Άνθρωπος!» κι «Ο Άνθρωπος!»)
Θα πω ο σκύλος ή το ψάρι
Ο παπαγάλος.
το χταπόδι
Ή κάτι τέλος πάντων που να περιγράφει με μεγαλύτερη ακρίβεια
τις μέρες από δω και πέρα.
IV.
Η Ντόρα Μάαρ φωτογραφίζει τον Πικάσο δίπλα στον σκύλο του.
Μέσα απ’ τα μάτια του ευρυγώνιου φακού της βρίσκει τον λίγο παραπάνω χρόνο και
παρατηρεί
πώς ανοίγουνε τα πόδια και τα χέρια του ζωγράφου
ασχολείται
με το φως που τον αγκαλιάζει· τρεις πίνακές του είναι το φόντο.
Αναπνέει αργά
καθώς το στήθος της φουσκώνει
μια πεταλούδα έξω στο μπαλκόνι
εγκαταλείπει ένα λουλούδι για ένα άλλο.
Καμία συλλογή με συγκεντρωμένο υλικό από τη ζωή του καλλιτέχνη δε συμπεριέλαβε αυτή τη φωτογραφία στο αρχείο της κι έτσι χάθηκε. Μονάχα ο σκύλος καμιά φορά ποζάρει όπως τότε.
V.
Μέσα στης σύγχυσης την κούφια παραζάλη
παρατηρώ σκέψεις κι αισθήματα· μου γνέφουν.
Άλλοτε ξέφρενα στους πέρα κάμπους τρέχουν
κι άλλοτε κάνουν τη ζωή να μοιάζει ά λ λ η.
Στον πιστωμένο χρονοδιάδρομο αθλούμαι
Μετ’ εμποδίον, άλμα εις ύψος, κι όπου φτάσω
–πώς να σ’ το πω ότι απλώς φοβάμαι; θα σε χάσω–
αναρωτιέμαι και συχνά εξασθενούμαι.
Μα όσα φαντάστηκα θα γίνουν γεγονότα
Απ’ τα συστήματα οι άξονες θα σβήσουν
Τα δυο μου χέρια επιτέλους θα κοιμήσουν
αυτό το βρέφος που όλο κλαίει όπως πρώτα.
Είναι οι λέξεις που μου δείχνουνε τον τρόπο
και όχι οι πράξεις (όπως όλοι τους νομίζουν).
Είναι τα λόγια που αδιάκοπα ταΐζουν
ένα σκυλί δίχως αγέλη, έναν κόπρο.
*Γιάννης Στίγκας, Μονόκεροι στο χιόνι, από την ποιητική συλλογή Βλέπω τον κύβο του Ρούμπικ φαγωμένο, εκδ. Μικρή Άρκτος, Μάιος 2014.