‘- Αχ νύχτα αφιλόξενη πως τώρα με προδίδεις;
εμένα που σε παίνευα συχνά στα τραγουδάκια
Κι απόψε έτσι έκθετο και άστεγο μ’ αφήνεις
με λάγνο πάθος κι άγριο, σε πάρκα και σοκάκια
-Ασθένησε η μνήμη σου κι η κρίση σου θολώνει
τις ξέχασες τις έφηβες αφώτιστες κρυψώνες;
το πάθος το εφταπύρινο, μονάχα εκεί πυρώνει
ποτέ σε κατωσέντονα, σαλόνια και οθόνες
-Αλλάξαν οι ανάγκες μου, δεν είμαι πια παιδάκι
τα ξένα μάτια ντρέπομαι κι ειν’ άβολο το χώμα
και δες το κοριτσίστικο, υπέροχο κορμάκι
λαμπάδιασε απ’ τα χάδια μου και γώ κρυώνω ακόμα
-Του άνδρα και του έφηβου, οι ανάγκες δεν αλλάζουν
μονάχα οι αντιστάσεις τους, εκείνες τράβα διώξε
πολύ φιλοσοφήσαμε, οι άρκτοι μου νυστάζουν
και άλλωστε ξημέρωσε και δε γαμάς απόψε
Τζένη La Revolucion