Ανοίγω τη κεφάλα μου και βάζω σκόρπιες γνώσεις
στη πολιτεία που μένουμε είσαι ότι δηλώσεις
αν περπατάς καμαρωτός και κάνεις χαιρετούρες
δε θα σε μέλλει τίποτα, δε θα ‘χεις πια σκοτούρες.
Στη πολιτεία που μένουμε είναι όλοι ευτυχισμένοι
δε πίνουμε γουλιά κρασί μα είμαστε ζαλισμένοι
δε βγαίνουμε απ το σπίτι μας, λιακάδα πια δεν έχει
κι αν κάποιος φτύσει αιρετικός, εμείς λέμε πως βρέχει.
Ξεχνάμε πάντα τα κακά δεν έχει χώρο η μνήμη
η πολιτεία που μένουμε βουλιάζει από ασήμι
ανοίγουμε τηλεόραση κι ειδήσεις δεν υπάρχουν
ευχόμαστε τα εγγόνια μας την ίδια τύχη να ‘χουν.
Μα όμως δε κάνουμε παιδιά αρά ούτε κι εγγόνια
στη πολιτεία που μένουμε είμαστε όλοι πιόνια
δεν έχει πια διαφορά το γήρας απ’ το νιάτο
πουλάμε τα αδέλφια μας για ένα γεμάτο πιάτο
Ναξάκης