Άηχη
Απόμακρη
Παραδείσια λαλιά
Με χαϊδεύει ένα άγγιγμα σκληρό
ανομολόγητο
Άμμου κόκκος
βράχος διαβρωμένος από το επαναλαμβανόμενο πάφλασμα των ημερών
είμαι
περιπλανώμενη ανάσα
πλανημένη από την συνειδητότητα της ύπαρξής της
Κι όσο κρατά το ηρωικό πέταγμα της μέλισσας
το ερωτικό παιγνίδι μίας λιβελούλας
η απόγνωση του χαμένου από τους συντρόφους του ποικιλόχρωμου βατράχου
τόσο κρατώ και γω
Έτσι όλα
αποκτούν μία ερμηνεία
μία ουσία φυσική
αναπάντεχα λυτρωτική
Εκείνης της ζωής
βρέθηκα για μια στιγμή επαίτης
όχι της εγωτικής
όχι της ιδιοτελούς ύπαρξης
Εκείνης της ζωής
που μπολιασμένη μ’ αρχαία μυστικά
τραβά νοχελικά μα γιομάτη βεβαιότητα
τον ανήφορο
Μητέρας της ειν’ η γη
Έχει πολλούς μνηστήρες
πανίσχυρα στοιχεία
που της προσφέρουν όλο δόλο
τα δώρα τους
Νένα της
ειν’ η αρμονία…
Φωκάς .