Ήταν τα πόδια του φαγωμένα
Κρατήρες ηφαιστείου οι τρύπες κατά μήκος των κνημών του
αίμα που πούλησε φτηνά
Οι φλέβες του δεντροστοιχίες καμένες
(σ)καμένο δέρμα
σαν να χε μόλις συγκρουστεί ένας αδέσποτος κομήτης
με την γάμπα του
Έπνιξα μέσα μου το κλάμα
που με εμετική ορμή
ζητούσε ανταπόκριση
Μάλλον θα ήταν
οι δικές μου
οι πληγές
Πήρε ανάσα βαθιά
καθώς κατέφθανε ο συρμός
Μέσα το κοινό του βουβό
αδιάφορο
αργοπορημένο
Οι πόρτες έκλεισαν ξωπίσω μας
άλλα μια μέρα στην δουλ(ε)ια
άλλη μία παράσταση
Εξέπνευσε . . .
Και έξω η Ακρόπολη
έξω η βουλή
τα λάβαρα οι τυμπανοκρουσίες
ιδέες και συμφέροντα
σύμβολα και σημαίες
και στήθη ηδονικά
και θεάματα
( μα όχι άρτος)
και κράσπεδα σιχαμερά
έξω οι μαλάκες και οι μαλάκες κατά συνείδηση
φερέφωνα πολιτικά
συστημικοί Έλληνες- ρουφιάνοι
εξωσυστημικοί που απ` αφέλεια
ημιμάθεια ή φιλαρέσκεια
ή και τα τρία
θρέφουν το σύστημα
έξω οι γραβάτες διπλές και τριπλές
έξω η υπεραξία τις σιωπής μας στη Τv
και ο φασισμός των λόμπυ
ο φασισμός του αδαή
ο φασισμός ενάντια στον φασισμό
και κάθε είδους πρέζα
Εδώ ο ποιητής κανονικά σιωπά
μα ο παρατηρητής ακούει έναν πατέρα
να λέει στη μικρή του κόρη . . .
ii) Όχι άλλοι θάνατοι στη Μεσόγειο
– Μπορείς να διαβάσεις τι λέει εκεί ;
Εκείνη αδιάφορη, βουτηγμένη στη παιδικότητά της, κάνει πως προσπαθεί
-Διάβασέ μου σε παρακαλώ, τι γράφει εκεί ;
-ΟΧΙ ΑΛΛΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ ΣΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ
Αναγνώσκει μια φωνούλα απορημένη . . .
Κι ο παρατηρητής λέει « ματαιότης»
Μα ο ποιητής « του πούστη, κάτι θ` αλλάξει »
Φωκάς .