στον Κοσμά
Στην καραντίνα υπήρχαν λόγοι
Κι οι απόστασεις ασφαλείας
Που σ’ έκαναν να νιώθεις μόνη
Ήτανε ζήτημα υγείας
Η καραντίνα είχε αιτίες
Και γκράντε αίσθημα ευθύνης
Μπροστά στις ερωτοτροπίες
Της δια ζώσης μας οδύνης
Στην καραντίνα είχαμε δρόμους
Άδειους (και ήσυχοι σαν τάφοι)
Μα η μνήμη μου στους δυό σου ώμους
Ταχυπαλμίας μπάντζι τζάμπινγκ
Να όμως που άνοιξε η φάση
και τα σελφ τεστ πια καταργούνται
Κι εχω ξεχάσει σε ποια στάση
τα σώματά μας συναντιούνται
Έχω ξεχάσει να κοιτάζω.
Πώς να προφέρω τ’ ονομά σου.
Τι πάει να πει «κοντά σου στάζω».
Πώς συλλαβίζεται η αγκαλιά σου.