Πίσω από τα κοκάλινα γυαλιά, μ` ένα ελαφρύ μειδίαμα ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του, θαρρείς πως με κοιτούσε μες στα μάτια ο ποιητής. Άφαντη ήταν η π(λ)ηγή, μισανοιγμένο όμως το κεφάλι μου. Τίποτα δεν βρέθηκε αληθές να ομολογήσω. Καθώς τα ακανθώδη άνθη της άμμου ανέπνεαν στη κουρασμένη μέση μου και οι σκέψεις για το μέλλον γίνονταν παρελθόν, έξαφνα, η ζωή μου με προσπέρασε. Χθες, στο ίδιο αυτό σημείο, η ιδέα του θανάτου για λίγο με καθήλωσε… κι ύστερα πάλι ταξίδεψε ο νους, ενεπλάκη με το εφήμερο η σκέψη και η ουσία, στα όμορφα της μάτια μέσα, στο εξωτικό της άρωμα, στην αναπόδραστη έλξη που δεν υπολογίζει συμβάσεις. Κι ύστερα αυτά τα κύματα, αυτά τα κύματα, μόνο υποσχέσεις και ευχές με γέμισαν και ύλη, που θα θελα πολύ να περιγράψω, μα με προσπέρασε κι αυτή. Τι απομένει πέρα απ` τα βουνά, πέρα από το ξεραμένο στάχυ της ψυχής, ποια μοίρα αόμματη καραδοκεί σε κείνο ακρογιάλι , που άφρισε για λίγο η ζωή μου;
ΚΑΜΙΑ ΜΟΙΡΑ
Ώρα η μοίρα μας να υπερβεί τον εαυτό της. Η ιδέα της ανυποταγής της ας λάμψει ως φάρος για να την υποτάξουμε Ώρα ν` απαλλαγεί απ ` το μαλλεοδάνειό της , να λευτερώσει πια τη γύμνια μας και να προφέρει κάτι αληθές να πούμε. Μία πληγή- πηγή, ας πούμε . . .
Φωκάς .