Οι περασμένες αγάπες και οι απραγμάτωτες,
φωλιάζουν στην καρδιά μας σαν καρφιτσές.
Απ’το κέντρο της εμπειρίας, σαν μετρονόμος,
με τον καθε σφυγμό θυμίζουν τον πονο,
της πρώτης ημέρας- του πρώτου ήχου.
…
Τι ευτυχία!
…
Όμως έτσι,
και θυμούμενοι τόνομα της γενιάς μας
τις λέξεις
τους τίτλους
τους αριθμούς,
δεν θα μπορούσε ποτέ ο ύπνος ναγγαλιάσει
την κατακερματισμένη και βλάσφημη σκέψη μας.
Ούτε ο θάνατος δεν θα μπορούσε να μας λυτρώσει απτο μαρτύριο
της αποσπασματικής αντίληψης.
Μα ναι,
το κάλλιο που μας πρέπει είναι ένα μεθύσι,
ένα μεθύσι από εύφλεκτο αλκοόλ
να μας αφήσει σφηνωμένους σε κάποια παραλία του νότου
βυθισμένους σε ύπνο βαθύ
ενά στάδιο μόλις πριν την ανυπαρξία.
Γιατί
βλέπετε
αυτός ο ύπνος
όλους τους δαμάζει.
Ζώα
Ανθρώπους
Και θεούς.
Χ