Κουβεντούλες με τον Freud

Κουβεντούλες με τον Freud

Στο κρεβάτι όταν πέφτω
βλέπω όνειρα τρελά,
ποταμάκια και βρυσούλες,
καταρράκτες και βουνά,
χρυσά ψάρια να ρεμβάζουν
σε κοράλλια ανοιχτά,
γοργονίτσες να ξαπλώνουν
σ’ ολογάλανα νερά.

Μα σαν ξυπνάω το πρωί
μες στα σκεπάσματά μου,
γενειάδα γκρι και αυστηρή
διαβάζει τα γραφτά μου,
μια πίπα κοκκινοκαφέ
πετάει στο ταβάνι,
στη θέση εμπρός του καναπέ
βρίσκεται ένα ντιβάνι.

-Ποτάμια είν’ οι πόθοι σου, αρχίζουν να λιμνάζουν.
-Βρυσούλες οι προγόνοι σου και μέσα σου ουρλιάζουν.
-Του καταρράκτη η ορμή είν’ η παρόρμησή σου.
-Γοργόνα είν’ η μάνα σου, βουνό ειν’ η ζωή σου.

Ώπα, κάτσε ρε μεγάλε, που τα ξέρεις όλα αυτά; Σ’ έχω δει, κάπου σε ξέρω, το μυαλό δεν με γελά. Δεν μου είπες όμως μάγκα, για τα ψάρια τα χρυσά, τ’ ανοιχτά μου τα κοράλλια, τι σημαίνουνε αυτά;

-Τα ψάρια είναι δυστυχώς
-χωρίς αμφιβολία-
ο εθισμός σου στο χασίς
και τη μαλακία.
Όσο για τα κοράλλια, που κάλλη εντός τους κρύβουν,
αιδοία είν’ ορθάνοιχτα
που μέσα τους σε πνίγουν.

Κέας

Author

Το "Φωκάς" του 'μεινε απ' το σχολείο. Παρ' όλα αυτά έχει γίνει τόσο δικό του, ώστε σπανίως γυρίζει το κεφάλι όταν κάποιος θα τον αποκαλέσει με το βαφτιστικό του. Είναι ένας τραγουδοποιός που είναι κοινωνικός λειτουργός, που παίζει κιθάρα, αλλά που θα 'θελε να παίζει τσέλο φορώντας κάτι ανάλαφρο, όπως για παράδειγμα σανδάλια και αμάνικες φαρδιές φανέλες μες στον Χειμώνα. Όταν κανείς δεν κοιτάει ή όταν κοιτάνε όλοι, είναι ποιητής. Κάνει παρέα με σαλιγκάρια και σκυλι(ε)ά, αλλά θα 'θελε να χει μια γάτα. Αρέσκεται στο να απαγγέλλει ποιήματα μιμούμενος τη φωνή του Εμπειρίκου και του Χριστιανόπουλου, εναλλάξ. Θα τον πετύχετε να τριγυρνάει στο Παγκράτι κρατώντας μία ναυλότσαντα Σκλαβενίτη μ' όλα του τα υπάρχοντα, σφυρίζοντας κάποιον οικείο σας σκοπό. Μην φωνάξετε "Γιώργο!", δεν θα γυρίσει...