Μέσα στα σύννεφα
Κάτω από το φόρεμά της
Φωλιάζει η ματαιότητα του ποιείν
Στα πυρωμένα σπάργανα των ανορθόδοξων συνθέσεων
Στης λήθης το βαθύ πηγάδι
Εκεί που κείται ο χρόνος
Ασελγώντας στην νυμφομανή μνήμη
Φλέγεται μια πλάνη υπαρκτή όσο και ανύπαρκτη
Τόσο όσο η ζωή
Και σπαρταρά η μάνα και το παιδί
Όλες οι μάνες και όλα τα παιδιά
Στο ξεψύχισμα του αετού που
Αναβιώνει το πρώτο του πέταγμα
Στα πρώτα τα φτερά τα μαδημένα
Στην επίγνωση της πτώσης του
Φωκάς .