Μήτρα

Μήτρα

Μέσα στα σύννεφα

Κάτω από το φόρεμά της

Φωλιάζει η ματαιότητα του ποιείν

 

Στα πυρωμένα σπάργανα των ανορθόδοξων συνθέσεων

Στης λήθης το βαθύ πηγάδι

Εκεί που κείται ο χρόνος

Ασελγώντας στην νυμφομανή μνήμη

Φλέγεται μια πλάνη υπαρκτή όσο και ανύπαρκτη

Τόσο όσο η ζωή

 

Και σπαρταρά η μάνα και το παιδί

Όλες οι μάνες και όλα τα παιδιά

Στο ξεψύχισμα του αετού που

Αναβιώνει το πρώτο του πέταγμα

Στα πρώτα τα φτερά τα μαδημένα

Στην επίγνωση της πτώσης του

 

Φωκάς . 

Author

Το "Φωκάς" του 'μεινε απ' το σχολείο. Παρ' όλα αυτά έχει γίνει τόσο δικό του, ώστε σπανίως γυρίζει το κεφάλι όταν κάποιος θα τον αποκαλέσει με το βαφτιστικό του. Είναι ένας τραγουδοποιός που είναι κοινωνικός λειτουργός, που παίζει κιθάρα, αλλά που θα 'θελε να παίζει τσέλο φορώντας κάτι ανάλαφρο, όπως για παράδειγμα σανδάλια και αμάνικες φαρδιές φανέλες μες στον Χειμώνα. Όταν κανείς δεν κοιτάει ή όταν κοιτάνε όλοι, είναι ποιητής. Κάνει παρέα με σαλιγκάρια και σκυλι(ε)ά, αλλά θα 'θελε να χει μια γάτα. Αρέσκεται στο να απαγγέλλει ποιήματα μιμούμενος τη φωνή του Εμπειρίκου και του Χριστιανόπουλου, εναλλάξ. Θα τον πετύχετε να τριγυρνάει στο Παγκράτι κρατώντας μία ναυλότσαντα Σκλαβενίτη μ' όλα του τα υπάρχοντα, σφυρίζοντας κάποιον οικείο σας σκοπό. Μην φωνάξετε "Γιώργο!", δεν θα γυρίσει...