Ἐκτραφεὶς ἀτημελῶς,
ταϊσθεὶς ἐκ τῆς προικὸς
τῆς δόξης,
ἀποδιώχνω τοὺς καημοὺς
μὲ λυτρωτικὰ ρετοὺς
τῆς ὄψης
………………….
Ἀνηδόνως ἐπιζών,
μὲ τὸ πνέμα μου ὀκνηρὸν
κι ὀλίγο,
θὲ δικαίως νὰ μοῦ ποῦν
κι οἱ ἡρῶοι ποὺ μ’ ἀγαποῦν
νὰ φύγω
…………………..
Ζώντας ἄνευ λυρισμοῦ,
κάμω στὸ φαγὶ τοῦ νοῦ,
νηστεία
κι ἐπιμένω διαρκῶς,
σ’ ἀπολαύσεις τῆς σαρκὸς
κι ἀστεῖα.
Τὶ θεσπέσιο ψαλμὸ
ἐσυνέταξα ἐν θερμῷ!
τὶ χρῶμα!
Κι ὅλα τοῦτα προϊὸν
ζάλης, ἀπ’ τῶν Ἀθηνῶν,
τὴ βρώμα…
Γ.Π.Ναξάκις
Ἀθήναι 2017
φωτογραφία: πίνακας Ν. Εγγονόπουλου