Αφού δεν έγινα ποτέ αυτό που θέλησες
-πράγμα που ξέραμε κι οι δυό απ’ την πρώτη μέρα-
θα ξεφορτώσω την καρδιά μου στο μπαλκόνι, δες
για ν’ αγναντεύει κάθε βράδυ κάπου πέρα
μακριά, το σπίτι μας, που πάλι καταρρέει (μες
σε κάθε Απρίλη το συλλέγω πέτρα πέτρα)
“Εκ θεμελίων τις αποτυχίες μέτρα!”, λες
Κι εγώ βαστιέμαι Aπο ενΑ μπαλόνι κόκκινο.
__________________________________________
Κράτησα σύσφιχτα το κούφιο αντικείμενο
Τα μαξιλάρια έκανα στέμματα, ταβάνια
Μ’ αυτό το ποίημα θα’ ναι άλλο ως τ’ακροδείλινο
Σαν την εικόνα σου στου Rothko τα μελάνια.