…κατεργάζομαι τις σκιές σαν στέρεο πράγμα.
Δάντης, Καθαρτήριο, 21, 136
Συνέβη τυχαία
χωρίς όμως αυτό να συνεπάγεται
την τύχη
την μοίρα
ή όπως αλλιώς το λένε οι φίλοι σου.
Τυχαία, όπως όταν σκέφτεσαι
πως άμα δεις κορίτσι χωρίς καπέλο να στρίβει από το πεζοδρόμιο του Μουσείου, το τραμ θα είναι πλήρες και δεν θα σταματήσει· πως άμα δεις ταξί που ο αριθμός του τελειώνει με το τέσσερα, δεν θα βρεις τον καπνοπώλη στο κιόσκι· πως άμα δεις αξούριστο άνθρωπο με χείλια σουρωμένα χωρίς ν’ ακούγεται το σφύριγμά του, το πρόσωπο που περιμένεις, άδικα θα το περιμένεις.
Τυχαία, εκείνη τη στιγμή όμως, ξέρεις πως θα συμβεί κάτι κακό· φωτιά
Φωτιά θα πάρει ο κόσμος, τα δέντρα, τα μέτρα
το κορίτσι του Μουσείου και το σφύριγμα
ακόμη κι εσύ, η μάνα μου και τούτη εδώ η λέξη
που στάθηκε τυχαία δίπλα σε αυτήν.
Προτιμήσαμε εν τέλει τη σιωπή· λες να το κάναμε τυχαία;
Ή από επιλογή;
μπιζέλι
Το απόσπασμα με ιταλικούς χαρακτήρες προέρχεται από το Έξι νύχτες στην Ακρόπολη, του Γιώργου Σεφέρη, εκδ. Ερμής.
