Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα Φον Καντ
δεν ήταν τίποτα μπροστά
στα κλάματα που μ’ έπιασαν
όταν παρατήρησες τα κόκκινα υπολείμματα
στα νύχια μου
νομίζοντας πως δεν καθάρισα σχολαστικά
κάποιο βερνίκι
και σου απάντησα:
έτσι ματώνονται τα χέρια μου
απ’ το πολύ να σε σκέφτομαι
και να ορίζω την εικόνα σου εγώ
αφού οι άνθρωποι ανήκουν
σ’ αυτούς που καταστράφηκαν
γνωρίζοντας την ομορφιά τους.
*1η δημοσίευση στο περ. Μανδραγόρας, τχ.46, 2012.