Σε όλους μας κάτι έχει δοθεί για να κάνουμε ποίηση ―είπα― σταμάτα να γράφεις για πράγματα μεγάλα την ώρα που τα μικρά σου προκαλούν τέτοια ντροπή.
— Παίζουν με τα νεροπίστολα ακόμα, τα μεγάλα παιδιά, το αίμα όμως χύνεται ζεστό, κατακόκκινο, ακόμα τις βγάζουν έξω να τις μετρήσουν, τα μεγάλα παιδιά, που όλο μιλάνε για μεγάλα πράγματα.
Τον άλλον δες, μας γράφει τώρα για δάση και αρκούδες, δεν μας λέει που χώρισε με τη γυναίκα του· πως είναι, πενθεί; Τέρμα η κοροϊδία ―της είπα― να λες το φεγγάρι τρύπα, τη θάλασσα χαλί, τη νύχτα νύχτα, να μιλάς για τα πράγματα όπως είναι.
— Παίζουν ακόμα με τα στρατιωτάκια τους, τα μεγάλα παιδιά, κάνουνε τους χασάπηδες με σετ της fisher-price μα από το πλαστικό ακούς κραυγή ανθρώπου.
Της είπα όμως εσένα δεν σε νοιάζουν αυτά πραγματικά. Να γράφεις για της γυναίκας το κορμί και της μνήμης το σώμα. Δάχτυλα, στήθη, απωθημένα και απώλειες, αν θες να είσαι ειλικρινής.
— Θέλουν να βάλουν τέλος στην Ιστορία, τα μεγάλα παιδιά, έχοντας χάσει κάθε ίχνος της δικής τους.
Φωκάς
