Το τραγούδι του πρώτου Ιχθύα

Το τραγούδι του πρώτου Ιχθύα

Διέσχισα με την αφή, τη γεύση,

τ’ αχνά αποτυπώματα του ήλιου, μέσα απ’ τα στόρια του κλεισμένου παραθύρου,

Καλοκαίρι · απόγευμα ,

πρόφτασα μόνο μία λέξη .

 

Όργωσα με τις δύνες των δαχτύλων μου,

σάρκα,

γεύτηκα του χυμούς της γης .

Άκουσα να πλάθεται το χώμα

το τραγούδι του πρώτου Ιχθύα .

Κραυγές ζώων άκουσα

τοτέμ να σιγομουρμουρίζουνε τα μυστικά τους .

 

Είδα, είδα, και τι δεν είδα !

Τίποτε όμως δεν κατάλαβα –  τίποτα δεν θυμάμαι .

Μόνο το είδωλό μου στον καθρέφτη

ίδιο και απαράλλακτο.

 

Στράφηκα ολότελα στο χάος …

 

Φώναξα τις σκιές, γύρω απ’ το ξύλινο τραπέζι, στη μέση ενός άδειου δωματίου .

Στεκόμασταν για ώρες.

Μόνον εγώ μιλούσα ·

εκείνες  φώναζαν ή σιωπούσαν .

 

Φωκάς .

 

 

 

 

Author

Το "Φωκάς" του 'μεινε απ' το σχολείο. Παρ' όλα αυτά έχει γίνει τόσο δικό του, ώστε σπανίως γυρίζει το κεφάλι όταν κάποιος θα τον αποκαλέσει με το βαφτιστικό του. Είναι ένας τραγουδοποιός που είναι κοινωνικός λειτουργός, που παίζει κιθάρα, αλλά που θα 'θελε να παίζει τσέλο φορώντας κάτι ανάλαφρο, όπως για παράδειγμα σανδάλια και αμάνικες φαρδιές φανέλες μες στον Χειμώνα. Όταν κανείς δεν κοιτάει ή όταν κοιτάνε όλοι, είναι ποιητής. Κάνει παρέα με σαλιγκάρια και σκυλι(ε)ά, αλλά θα 'θελε να χει μια γάτα. Αρέσκεται στο να απαγγέλλει ποιήματα μιμούμενος τη φωνή του Εμπειρίκου και του Χριστιανόπουλου, εναλλάξ. Θα τον πετύχετε να τριγυρνάει στο Παγκράτι κρατώντας μία ναυλότσαντα Σκλαβενίτη μ' όλα του τα υπάρχοντα, σφυρίζοντας κάποιον οικείο σας σκοπό. Μην φωνάξετε "Γιώργο!", δεν θα γυρίσει...