Χορδίζονται πιάνα
δεν ξέρουν τίποτα απ’ τα σκοτάδια σου αυτοί
νομίζουν “πόλεμος” είναι απλά μια λέξη
είναι ωραία τα τραγούδια μας όταν δεν πέφτουν στην κενότητά τους
είναι υπέροχη η θάλασσα σαν δεν ασκεί υπεροχή
– es la historia de un amor, l’ accordéon mon amour!
τυλίγουν οι γριές τα κέρματα σε μαντιλάκια
απ’ το μπαλκόνι σου βροχή τα κέρματα
χορδίζονται πιάνα
λερά ρολόγια τύπου παλαιού δείχνουν το νέο χρόνο
δεν ξέρουν τίποτα απ’ τα σκοτάδια σου αυτοί
χρυσώνουν τους εφιάλτες τους
εξαργυρώνουν την ασκήμια
νομίζουν “πόλεμος” είναι απλά μια στέψη
φολιάζουν τα περ’στέρια που φωλιάζουν στη ταράτσα σου
γδύνουν τα στήθια τους οι γριές να στάξουν γάλα
απ΄το μπαλκόνι σου βροχή τα πτώματα
χορδίζονται πιάνα
κι ο δρόμος εξακολουθεί σκληρός
από ποτέ σκληρότερος
γι’ αυτό αντέχει τα τόσα βήματα των περαστικών
αντέχεις
γι΄αυτό
σκληρότερος από ποτέ
κι είναι ωραία τα τραγούδια σου
όταν
δεν πέφτουν
στην
κενότητά
τους.
Φωκάς