Έξι άνθρωποι κάθονται οκλαδόν και ματαιοπονούν. Κάπου ανάμεσα στον τρίτο και στον τέταρτο λόγο, ένας εξ αυτών, εκείνος με την μεγάλη κοιλιά και τα κενά γαλάζια μάτια, αποφάσισε να μεταχειριστεί την ανία του και την έπεισε πως είναι φόβος. Το τελετουργικό του ψυχικού τεμαχισμού απαιτούσε : 1μιση τόνο εαυτού, 2 αγέλες, 1 μικρόφωνο και 8 γαλάζια χάπια. Ένα από τα χάπια ήμουν εγώ που έπινα το χάπι.
Οι αυτοφυείς ήχοι
ζωγραφίζουν με τα χνώτα τους
την πάχνη που αγκαλιάζει τον ορατό ποταμό της ψυχής
Γύρω από την πηγή περιστοιχίζονται άνθρωποι όμοιοι
περιμένουν να βαπτιστούν από τον μεγάλο Βαπτιστή
εκείνος δεν φορούσε μάτια
εκείνος ήταν παρόν
ζούσε βαθιά στον ποταμό
έπλενε κάθε πρωί το πρόσωπό του με χαλίκια και άμμο
Έπαιζε κόρνο και φυσαρμόνικα
έπινε νερό και φωτιά
πονούσε και υγίαινε
Δεν υπήρχε ήχος να μην είχε ακούσει
ούτε χρώμα να μην έχει φανταστεί
μονάχα το κόκκινο
καμία φορά
το άκουγε σαν τραγούδι ανήκουστο
Ο κόσμος τότε δυσανασχετούσε
μάλιστα κάποιοι ανέβαλαν και τη βάφτιση
καθώς έλεγαν
– τα τρικ είναι για τα παιδιά –
και η σχετικότητα
ιδέα σε κρανία φαγωμένα
Φωκάς .