Καίνε τους κροτάφους οι σκέψεις
και τα όνειρα,
επαναστάτες χωρίς αιτία, παλεύουν για την υπεράσπιση της ύπαρξής τους…
Το μυαλό, αρχηγός ορατών και αοράτων
φωνάζει : ”να υπάρχετε όνειρα, αλλά αναγκαία δεν είστε,
μην γελιέστε…”
Εραστές συναντιούνται,
φίλοι μεθάνε, γονείς αγχώνονται…
κοινός παρανομαστής η ματαιότητα…
Είναι όμως και αυτή η σπίθα στα δύο μέτρα
που χορεύει αισιόδοξα,
απρόσμενα υπαρκτή,
σα μωρό που ξέφυγε απ’ τον Ηρώδη
σα ψίχουλα στη ξηρασία αιώνων…
Σηκώνω το κεφάλι, παίρνω βαθιά ανάσα
και ξαφνικά ένα αόρατο χέρι
με χτυπάει τόσο δυνατά που παγώνει ο χρόνος…
H ζωή φροντίζει να με ξυπνάει… πάντοτε…
Όλα καλά θα πάνε… και θα πάνε και καλύτερα…
μη σκας…
Ναξάκης