Υψωμένος στων άστρων την κρύπτη
μ’ ένα βαλς αργό του Dimitri
τραγουδώ για τα πάθη
αγκαλιάζω τα λάθη
νιώθω τίποτα πια πως δεν λείπει
Οι διόπτρες μου αλλάζουνε χρώμα
τραγουδώ για τα πάθη ακόμα
μ’ ένα βήμα συρτό
και στεγνό τον λαιμό
αρχινώ τον χαμένο μου αγώνα
Ένας άσπρος λαπμτήρ με μαγεύει
τους στερνούς μου πτυέλους γυρεύει
αντιφέγγω κυρτός
ανακλώ κάθε φως
που το σκότος γλυκά συντροφεύει
Των ανίερων πόθων που θρέφει
της ψυχής την ατέρμονη μέθη
βιονικός ο αιών
κάρμα καλωδίων
κάποιος χρόνος – θα φύγω – μου γνέφει
Φωκάς .