Θωρώ τις μέρες που περνούν,
μοιάζουν με δίνη.
Κι ο φόβος της μοναξιάς,
μοναδικό κίνητρο για συναθροίσεις
-πρόσκαιρα καταφύγια του εγώ-.
Ας μαζευτούμε τώρα εδώ
και η κάφτρα από το σπλιφ
να ‘ναι το μόνο φως, κι ο οδηγός.
Ας ματίσουμε την ανία μας,
γέφυρα για το <<Νέο Κόσμο>>.
Χί.