Andromaque, je pense à vous !
Δαιμόνιε το στέμμα σου σε φθείρει, παροικητή μου
ισόθεε και θαλερή αδελφή μου, η δρασκελιά πέρα
απ’το κατώφλι μας το ξέρεις φαρμακώνει, Σκαιά πύλη
στα βουλεβάρτα ανοίγεται, Έκτωρα, με τη θνητότητα
κι αποκοτιά που καταλογίζουν στις γυναίκες, επέστρεφε
στα 11 τετραγωνικά μας, τα μέτρησα πρηνής, για χάρη
σου βγήκα εγώ στην αγορά και ρίσκαρα το σώμα μου,
το τζόγαρα στο μετρό, στα Lidl, στη βιβλιοθήκη.
Κι όλες οι queens το ξέρουνε πως η κορώνα είναι
το σήμα του νεκρού, πως η στεφάνη των Αχαιών,
λάσο στα κορμιά μας, κυκλοδίωκτη μας καταδικάζει.
Άφες την περικεφαλαία σου στην άσφαλτο να ξεπλυθεί
σε δεκαπέντε μέρες, η άλως μας αρκεί για τον ισόβιο χαμό.
Πλήρωσα το Netflix και μαγείρεψα, πλάγιασε κι
η πανδημία μας πιστώνει μια εξαιρετική κατάσταση
εγκλεισμού ο ένας στου άλλου τις μασχάλες.
Κι αν διψάσεις για πόλεμο θα στύψουμε τον Agamben
και τον Φιλοκτήτη κι όσους σε κάθε Stonewall και Λήμνο
μ’ένα στεφάνι ιό αστρολογούνε τον έρωτά μας.
Παρίσι, Μάρτιος 2020
Μπίλη Μητσικάκος