Η άνοιξη δεν είναι εποχή. Αδύνατο να νοηθεί ως ένα ακόμα άθροισμα τριών μηνών, όπως λόγου χάρη, το καλοκαίρι ή ο χειμώνας.
Η άνοιξη είναι νομοτέλεια. Θες δε θες θα σε πιάσει.
Οι αποδείξεις επ’ αυτού πάμπολλες. Τα μαθητούδια στο σχολείο που γίνονται λιγάκι παραπάνω ζαβολιάρικα και προκαλούν τις επωδούς δασκαλισσών: «και πού να σφίξουν οι ζέστες».
Οι διαθέσεις κι οι ορμές νεανίδων και νεαρών που, αδύναμοι να κάνουν ζάφτι τις εξάψεις τους, σέρνονται μ’ ηδυπάθεια σε κάθε είδους κλίνες.
Και προς θεού, δε μιλώ για λουλουδάκια ή μελισσούλες. Εδώ υπάρχει λογική.
Όπως μόνο την άνοιξη σε πιάνουν αλλεργίες –κι αυτό ή το ’χεις ή δεν το ’χεις–, έτσι λειτουργεί κι αλλού η σαρωτική νομοτέλεια του έαρος.
Κανένας έρως δε φτουρά, αν δεν αρχίσει άνοιξη.
Διγ.
