Πόσους μνηστήρες να σκοτώσω να σε φτάσω; Πόσα ποτάμια, πες μου, κρύα να περάσω; Βρες μου έναν κήπο και τον πόνο μου θα θάψω Το πρώτο γάλα μου για σένα θα φυλάξω Από το σώμα και το φως σου να χορτάσω Που είσαι η ζωή κι όλα όσα πόθησα να φτιάξω. *πίνακας: Ν. Γ. Πεντζίκης, Ο κήπος μας στη Θεσσαλονίκη [τέμπερα, 1952].
