Τα μάτια του κόσμου στη Ράφα στραμμένα,
παράλυτα στέκουν ενάντια στο κρίμα,
κοιτάζουν παιδιά ν’ απορούν ματωμένα.
Αρθρώνει η ιστορία του σκότους το ρήμα.
Παράλυτα στέκουν ενάντια στο κρίμα,
τα χέρια τους νίβουν της Δύσης τα κράτη.
Αρθρώνει η ιστορία του σκότους το ρήμα,
ενώ στις οθόνες διαπρέπει η απάτη.
Τα χέρια τους νίβουν της Δύσης τα κράτη,
στη Γάζα οι σφαίρες νεκρούς καταγράφουν,
ενώ στις οθόνες διαπρέπει η απάτη,
μια χώρα απ’ το χάρτη αισχρά διαγράφουν.
Στη Γάζα οι σφαίρες νεκρούς καταγράφουν,
περάσανε χρόνια, δε δίνεται τέλος.
Μια χώρα απ’ το χάρτη αισχρά διαγράφουν,
θεοί και προφήτες βουλιάζουν στο έλος.
Περάσανε χρόνια, δε δίνεται τέλος,
αυτοί που σφαγιάστηκαν γίνανε σφάχτες.
Θεοί και προφήτες βουλιάζουν στο έλος,
ξανά δε γεννιέται πουλί απ’ τις στάχτες.
Αυτοί που σφαγιάστηκαν γίνανε σφάχτες,
με λύσσα ξεσκίζουν τη μαύρη λωρίδα,
ξανά δε γεννιέται πουλί απ’ τις στάχτες,
δε δείχνει ορίζοντες πια η πυξίδα.
Με λύσσα ξεσκίζουν τη μαύρη λωρίδα,
τα λόγια, συντρίμμια, σιγή καθρεφτίζουν,
δε δείχνει ορίζοντες πια η πυξίδα,
αυτούς που ‘χουν μείνει ψυχρά βομβαρδίζουν.
Τα λόγια, συντρίμμια, σιγή καθρεφτίζουν,
κοιτάζουν παιδιά ν’ απορούν ματωμένα.
Αυτούς που ‘χουν μείνει ψυχρά βομβαρδίζουν.
Τα μάτια του κόσμου στη Ράφα στραμμένα.
*Γ. Δ. Λέοντας