Η τάξη της ενηλικίωσης

Η τάξη της ενηλικίωσης

Παντρεύοντ’ οι συμμαθητές μου σωρηδόν
κάνουν ενίοτε παιδιά, ανοίγουν σπίτια σοβαρά.
Παράπονο δεν έχω.
Γάμος κοντά δε φαίνεται, μα πρόοδος συντελείται.

Έμαθα να μπαινοβγάζω τους φακούς επαφής με μια μονάχα τέτοια
αγόρασα πορτοφόλι για να μην τα ’χω όλα χύμα
ξέκοψα τις παρέες μου με κάτι παλιοχρέπια
τον βγάζω πλέον πια και γω κουτσά-στραβά τον μήνα.

Ξέχασα μόνο τον κοινό απ’ το σχολειό κανόνα:
Δικαιολογημένες ή αδικαιολόγητες, με τις πολλές απουσίες
η τάξη αναγκαστικά επαναλαμβάνεται.
Κι απ’ τις τόσες απουσίες, κάποτε η τάξη χάνεται.

Διγ.

 

*φωτογραφία: Jim Jarmusch, “Coffee and Cigarettes” [2003]

Author

Ο Διγ. νομίζει ότι στο παιδικό του δωμάτιο είχε αφίσες του Μαρξ, του Βάλτερ Μπένγιαμιν, του Γιώργου Μαζωνάκη και του Γιώργου Καραγκούνη. Η μόνη που δυόμισι δεκαετίες τώρα δεν έχει αποκαθηλωθεί είναι του Μαζωνάκη. Γι’ αυτό είναι σίγουρος. Ακόμη, έφαγε πάρα πολύ ξύλο για να μάθει γράμματα και ως εκδίκηση σπουδάζει εννιά χρόνια τώρα. Συμπαθεί τις λέξεις με αρχικό γράμμα το βήτα, όπως βιρτουόζος, βανδαλισμοί, βαρυσήμαντα, βότκα και Βλαδιβοστόκ, ενώ αποστρέφεται εκείνες που ξεκινούν από κάπα, όπως καπιταλισμός, κόλαση, κολαούζος, καλλίπυγος και κατενάτσιο. Το μόνο που τον παρηγορεί είναι η απαρασάλευτη πίστη του στην αλτουσεριανή ρήση κατά την οποία: «το μέλλον διαρκεί πολύ».