Όλα ξεκίνησαν τη στιγμή που συνέλαβα την εικόνα με το κεράκι στην τούρτα⸱ όπου το κεράκι ήσουν εσύ – κεράκι, βλ. και κερασάκι⸱ διότι ήσουν ασφαλώς και κερασάκι, πολλώ δε μάλλον πάνω σε μια κατάλευκη αφράτη τούρτα: την οποία θα έτρωγα εγώ.
Για την ακρίβεια θα την κατασπάραζα, θα την καταβρόχθιζα, θα την κατάπινα – και την κατάπια.
Ωστόσο μου είναι σαφές, μέχρι και σήμερα, πως, ναι, δεν μπορεί παρά να είσαι κεράσι. Διότι το κεράσι έρχεται σε μια εποχή που οι άνθρωποι πραγματικά το έχουν ανάγκη (έχοντας βαρεθεί τα τετριμμένα πορτοκάλια και τα μήλα), το κεράσι είναι πιο νόστιμο από τη φράουλα, και πιο εύχρηστο επίσης⸱ το κεράσι είναι εντέλει ανδρόγυνο.
Δεν ήσουν τίποτα άλλο έκτοτε παρά το κεράκι στην τούρτα, μία μονάδα κάθετη σε μια επιφάνεια, ένα ελάχιστο μέγεθος και γύρω άπειρο, δέντρο που μεταμορφώνεται με το φύσημα του ανέμου, εκκλησάκι των Κυκλάδων, λευκός πύργος στην παραλία της Θεσσαλονίκης, οδοιπόρος επάνω από τη θάλασσα της ομίχλης.
Σε βλέπω.
Αλλά, όπως καταλαβαίνεις, ένα κεράσι χωρίς το άλλο του μισό δεν μπορεί να γίνει σκουλαρίκι και–
π. κρίνος
Photo: Cuno Amiet, Χιονισμένο τοπίο [Schneelandschaft], 1904.