Εκεί όπου φράχτες από δάφνινους θάμνους κρύβουν το κάρβουνο και τον οπτάνθρακα
Εκεί βρίσκεται, περιτριγυρισμένο από γρασίδι, το κρεματόριό μας·
Και κάθε μισή ώρα ένα σύννεφο καπνού
Δείχνει ό,τι αγαπήσαμε να διαλύεται στους ουρανούς—
Αγαπημένα χέρια, αγαπημένα πόδια, αγαπημένα μάτια απ’ το γέλιο ζωηρεμένα
Και χείλη χαμογελαστά που περιμένατε για ένα αστείο.
Τώρα φαίνεται ότι κανείς δεν ξέρει ακριβώς τι να πει:
Οι φίλοι άλλαξαν τόσο μέσα στα χρόνια—
Λοιπόν τέλος πάντων δεν κάνει τόσο κρύο σήμερα
Κι έτσι προσπαθούμε να διώξουμε τους φόβους μας.
Εγώ είμαι η Ανάσταση κι η Ζωή!
Αμετακίνητη, πανούργα κι επώδυνη, η αμφιβολία μπήγει το μαχαίρι της.
*Πρώτη δημοσίευση: Poetry, Νοέμβριος 1971.
**φωτογραφία: Daniel Sebastian Schaub.