Στο απέραντο μπλε, εκεί όπου θρυμματίζεται ο ορίζοντας.
Στη γαλήνια ξεραΐλα, που υπνωτίζει τη σκέψη και ξεθάβει όνειρα εφηβικά.
Στις φευγαλέες ματιές, που σφύζουν επιθυμία. Δεν θα συναντηθούν ποτέ ξανά.
Στα σκονισμένα πόδια, που μας σέρνουν σε άγνωστα μονοπάτια και χορούς φτερωτούς.
Στα απόκοσμα πορτοκαλί απογεύματα.
Στο ηλιοκαμένο σου δέρμα, που (μάλλον) έχει γεύση αλάτι.
Σε αυτή τη θερινή ονείρωξη που ορεγόμαστε κάθε στιγμή της εγκόσμιας ύπαρξής μας.
Σε αυτή την ατέλειωτη κυκλαδίτικη ανάσα. Τζούρα ζωής.
Μέχρι το επόμενο.
Τώρα, νοσταλγική επιστροφή.
Μέχρι το επόμενο.
*ποίημα – φωτογραφία: Αλέξανδρος Χ.