Ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή:
το καλοκαίρι οφείλει να ’ναι πιο λαφρύ,
σε παραλία γυμνιστών Αύγουστο μήνα
ακτή τυχαία, ηδονική, Τήλο ή Ταορμίνα.
Πλείστοι οπτικοί περισπασμοί:
στήθη αμφίρροπα, χυμώδη και λευκά
πέη παλλόμενα, θαμνώδη, λικνιστά
μουνιά ακάλυπτα σε θεά δημοσία
σε τέτοια μέρη αποθηκεύω αθανασία.
Είν’ τα γυαλάκια μου αλάτι γεμισμένα,
σεισμοί διαρκώς ανακατώνουν τον πυθμένα.
Λες το ηφαίστειο της Νισύρου να βρυχάται;
Φοβίες παλιές, μπουμπούκια πάλι σκάτε.
Ορμέμφυτα αλμυρά σ’ αναβρασμό,
απ’ τα SMS σου περιμένω οιωνό
αναρωτιέμαι αν θα είναι δυνατό
Σεπτέμβρη Ένοικο να πάμε για ποτό.
Τα κόκκινα κοκτέιλ που σ’ αρέσουν
με στυλ μαζί και μπρίο να ρουφάς
και αν της τύχης οι λαχνοί καλώς μας πέσουν
πας να μου γίνεις από το πουθενά σεβντάς.
Διγ.
*φωτογραφία: Δάφνη Κιούση
