Πόσο θα `ταν ωφέλιμο πόσο λειτουργικό
να έδινα ότι σου `λειπε και το χα πολύ εγώ
Πόσο όμορφα θα ήτανε απ` τα πολλά κιλά
να έδινε ο υπέρβαρος σε κάποιον που πεινά
Λίγη υπερανάλυση λίγο σταρχιδισμό
κάτι πιο αλληλέγγυο ή λίγο εγωισμό
Κι ο πλούσιος να έδινε χρήματα στον φτωχό
μ’ αντάλλαγμα την ηδονή που φέρει το λιτό
Ο ηδονιστής να πρόσφερε σπέρμα με το κιλό
και ο ανέραστος τον έρωτα τον λίαν πνευματικό
Οι φιλoσόφοι να` βρισκαν μια λύση πρακτική
ν` ατένιζαν τον ουρανό οι μαθηματικοί
Ολίγη εγκαρδιότητα μια στάλα κυνισμό
και στην υπερπρoσκόλληση λιγ` ωχαδερφισμό
Δυο στίχους Καρυωτάκικους στον Εμπειρικισμό
και ωμή πραγματικότητα στον σουρεαλισμό
Μία ανάσα αβρότητας στο αντικοινωνικό
και λίγη βιαιότητα στο άκρως παθητικό
Δυο νότες να διατάρασσαν την άγονη σιωπή
και την λεξιθηρία μου μία υβρεοπομπή
Και μέσα στο οξύμωρο που υφίσταται στη γη
να `χαμε εικόνα εαυτού πολυπρισματική
Και να αφουγκραζόμασταν κάθε πνιχτή φωνή
ω ποία ζωτική αρμονία θα είχε εδραιωθεί
Και ο θάνατος θα ήτανε κομμάτι της ζωής
κι ο άνθρωπος ευαγγελιστής της θεϊκής ορμής
Φωκάς .
