θερινή κατάθλα Γενάρη

καταπίνω αργά τη θλίψη

ξυραφάκι της Ζιλέτ

η ανάσα μου κι η σήψη

μαγεμένο κάνουν σετ

(μαστουρώνω με το νετ)

 

στις φρικώδεις απαρτίες

τις ελπίδες μου τρυπώ

φταίω εγώ που δε με πιάνει

το απλό συρραπτικό

(δεν μπορώ να συνδεθώ)

 

ροδοπέταλη ευτυχία

βάλε γύρω ζελοφάν

μη σε βλέπουν τα ψυχάκια

κι οι χαμούρες που περνάν

(και μερίδιο ζητάν)

 

μια ηλίαση να πάθω

κάτι ν’ ακτινοβολεί

να ξεχάσω την ξαπλώστρα

που δεν έβρισκα βολή

(να ‘ν’ η άλεση ολική)

 

Εριθέλγη

ΑΛΛΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

Αγγελική Αμπελογιάννη, Πέντε ποιήματα

Άγγελοι Τους βρίσκω στην απουσία παραθύρων τοίχων και στις μιμόζες όπως...

Τα δέντρα στην Αθήνα

Τα δέντρα στην Αθήνα ρίχνουν τα φύλλα τους μετά...

Η τρύπα στον τοίχο

Η τρύπα του απορροφητήρα στον τοίχο της κουζίνας ήταν...

Για τη Βενετία

Πόλη πιο ωραία και απ’ Άνοιξης το πιο ωραίο...