Μάσκα φορώντας στο κατάστρωμα του πλοίου
τις αμαρτίες κάποιου δόλιου πληρώνω
μου στέλνει αχτίδες το ρολόι ενός κυρίου
όσο ρουφάω από τα πλάγια οξυγόνο.
Το καβουράκι που στην κεφαλή φορούσα
το πήρ’ ο άνεμος, το πάει στα βραχάκια
όσο τις κνήμες νεαράς παρατηρούσα
και σκάρωνα μόνο για σε ζωηρά στιχάκια.
Μάλλον τον άνεμο τον έβαλες εσύ
να με αφήσει έτσι φτωχό και ασκεπή·
είναι γνωστό πως τα κορίτσια είν’ ευτυχία
αρκεί να μην το μάθει η άλλη από τη μία.
Διγ.
*φωτογραφία: Δανάη Παρλαμά
