Youth

να πιάσει η λιτανεία

Ζωή
ζωή παρόν.
Στο μέλλον
λίγα θέλω
τι αμαρτία

Κι ο Χρόνος
δυνάστης άκληρος και μόνος -ή μήπως απλώς ο μόνος- που ορίζει
άλλοτε μοιάζει μέ λουλουδάκι που ανθίζει
λαμποκοπά μοσχομυρίζει
με τυραννάει, με σκορπά

Κι η Τέχνη
η Τέχνη η καύλα και η μέθη
όλα τα φτιάχνει και τ’αντέχει
προστατεύει και συντρέχει
με φροντίζει, μου γελά

Κι Εσύ
εσύ μισός
κι εγώ μισή.

Συνεπής στο ρυθμό που βαράει ένα ντέφι, βήμα το βήμα κάθε ξημέρωμα χορεύω άτσαλα δίπλα στο κύμα και παλεύω να αλλάξω. Ομολογώ πως αγνοώ  επ’ ακριβώς τι πάω να φτιάξω. Πιθανώς κάτι σπουδαίο, κάτι απλό, σημαντικό. Ίσως μια τρύπα στο νερό ή κάτι να ξεκολλάει την τρίχα απ’ το ζυμάρι. Κάτι καλό, που θα με κάνει να τολμώ μια ζωή να λέω “Μπορώ”.