Ποιοι Είμαστε
Κάθε προσπάθεια να ορίσουμε τι είναι το Σαλιγκάρι έχει ναυαγήσει. Αποφασίσαμε λοιπόν να αποδεχτούμε ότι το Σαλιγκάρι είναι κάτι που αλλάζει διαρκώς κι εμείς τρέχουμε λαχανιασμένοι από πίσω του προσπαθώντας να το κατανοήσουμε και να του δώσουμε αυτό που χρειάζεται για να συνεχίσει να ζει. Λένε πως, αν δεν μπορείς να ορίσεις κάτι, αρκεί να του αφαιρέσεις ό,τι περιττό – εκείνο που θα μείνει είναι η ουσία του:
Το Σαλιγκάρι είναι απολύτως ανεξάρτητο και παράγει πρωτογενές υλικό. Ασχολείται πρωτίστως με τον λόγο και επιδιώκει να χαράσσει καινούριες διαδρομές μέσα στη γλώσσα, την οποία δεν αντιλαμβάνεται ως ένα κλειστό, δεδομένο σύστημα· αντιθέτως, στη δυναμική κίνηση της γλώσσας βλέπει να εκτυλίσσεται ένα παιχνίδι μετωνυμιών, μεταφορών και παρομοιώσεων, ένα παιχνίδι εικόνων, ήχων και λογοτεχνικών ηρώων – για αυτό και το καβούκι του ξεχειλίζει από ποίηση, φωτογραφίες, στίχους και τραγούδια. Δεν είναι όμως ούτε μουσικό εγχείρημα, ούτε φωτογραφικό ή ζωγραφικό, κι ας τα περιέχει όλα αυτά.
Το Σαλιγκάρι είναι μια συλλογικότητα ανθρώπων που διαβάζουν, ακούνε, παρατηρούν, συνομιλούν και γράφουν. Γράφουν για να καταλάβουν, για να επικοινωνήσουν, για να συνδεθούν και να συνδέσουν. Γράφουν γιατί αγαπούν την τέχνη. Τελικά γράφουν, γιατί αυτό μπορούν. Συγκινείται από τις ιδέες της συνύπαρξης και της συνεργασίας, της αλληλεγγύης, της ισότητας. Επιθυμεί να συνδιαλλαγεί με το παρελθόν, και πιστεύει στην ανθρώπινη λογική και στην ελευθερία που προκύπτει μέσα απ’ τον κανόνα. Αλλά το ενδιαφέρει να υπάρχει στο παρόν και να προτείνει εναλλακτικές εκδοχές του.
Το Σαλιγκάρι πιστεύει και στην επιστήμη, απλώς όταν προσθέτει 2+2 βγάζει 5, διότι γνωρίζει πως η αλήθεια δεν είναι μία. Κάτι που μάλλον εξηγείται από την αξία που βλέπει στο παιχνίδι. Ο κόσμος παίζοντας ανακαλύπτεται – το Σαλιγκάρι πιστεύει πολύ σε αυτή την ιδέα, για αυτό και ο Homo-Ludens, ο άνθρωπος-παιχνίδι, είναι η αρχετυπική του φιγούρα. Στα μάτια του Homo–Ludens καθρεφτίζεται η αγωνία μιας διαρκούς ανακάλυψης. Ίσως γι’ αυτό και το Σαλιγκάρι δεν σταματά να ελπίζει – αν και συνήθως αποφεύγει να το ομολογήσει.
Το Σαλιγκάρι πέρα από τη διαδικτυακή του στέγη, τοποθετεί τη φυσική του παρουσία σε ένα διαμέρισμα λίγων τετραγωνικών κάπου στα Εξάρχεια. Εκεί συναντά τον Εαυτό του και τον Άλλον, μέσα από εκείνους τους τρόπους που αισθάνεται ότι το εκφράζουν.
Το Σαλιγκάρι δημιουργήθηκε από το παιδικό όνειρο δύο φίλων, το 2015.
Έκτοτε, κάθε μέρα κι από λίγο, βλέπει αυτό το όνειρο να ανθεί.
συντακτική ομάδα
Αναστασία
Η Αναστασία μπήκε στο Σαλιγκάρι για να γράψει, αλλά τελικά δεν έγραψε. Δεν την πειράζει όμως γιατί είναι η πρώτη που...
Διγ.
Ο Διγ. νομίζει ότι στο παιδικό του δωμάτιο είχε αφίσες του Μαρξ, του Βάλτερ Μπένγιαμιν, του Γιώργου Μαζωνάκη και...
ΝΣ
Γιατί γράφω στο Σαλιγκάρι; Κάτι γυρεύω – τι γυρεύω; Αφηγήσεις, ιστορίες – και τι διάολο σημαίνουν αυτά; Την κατοίκηση σε έναν κόσμο, ...
Σόφι λάιζ
Η Σόφι είναι ένα κορίτσι που διαβάζει, γράφει, τραγουδάει και μαθαίνει πιάνο σε παιδιά. Θα ήθελε να είχε σπουδάσει ...
Φωκάς
Μου αρέσει να τρώω, να καπνίζω και να αυνανίζομαι. Ανάμεσα, γράφω τραγούδια και ποιήματα, σε τραγικό τόνο...
// Τα ανεκτέλεστα έργα //
[Στον Δημήτρη, για όσα δεν προλάβαμε]
Ζωή δεν είναι μονάχα ό,τι ζω αλλά κι εκείνο που δεν ζω. Σημαδεμένος απ’ ό,τι έζησα, το βιογραφικό μου γεμίζει από σχέδια εκπληρωμένα, υποσχέσεις που βρήκαν αντίκρισμα: πτυχία πανεπιστημίου, ξένες γλώσσες, δημοσιεύσεις, εργασιακή εμπειρία, επικοινωνιακές ή άλλες δεξιότητες. Περηφανεύομαι στους φίλους μου για όνειρα και σχέδια εκτελεσμένα, για έργα που έβαλα μπροστά και τελικά ολοκλήρωσα ― υποσχέσεις που υπόσχονται συνέπεια, που προδικάζουν το μέλλον.
Τακτοποιώντας φωτογραφίες και αναμνήσεις, συνειδητοποιώ ότι πλάι στη ζωή αυτή τρέχει και μια άλλη ζωή, πιο μυστική, πιο σιωπηλή, αλλά εξίσου σημαντική και ωραία ― η ζωή των ανεκτέλεστων έργων, των ανεκπλήρωτων πόθων και των χαμένων ονείρων, υποσχέσεις που υποσχέθηκαν εκπλήρωση μα κάπου στον πηγαιμό ξεστράτισαν: λόγια που θέλησα μα δεν πρόλαβα να πω, βιβλία που άρχισα αλλά δεν ολοκλήρωσα, ένα αντίο που ποτέ δεν είπα, μια τελευταία αγκαλιά ή ένα φιλί που έμειναν μετέωρα. Το βιογραφικό των ανεκτέλεστων έργων απλώνεται σαν ίσκιος μπροστά από τους ίσκιους, μπροστά από το φως που ρίχνουν στο κατόπι του τα εκτελεσμένα έργα ― ίσκιος που σμίγει με τους ίσκιους, απομεινάρια ενός χρόνου που περνά και θέλησε, μα δε πρόλαβε, να ζήσει το μέλλον.
*νσ
[ Διονύσης Καψάλης, Όπως οι αμπελουργοί, Αθήνα, Άγρα, 2024. ]
![[ Διονύσης Καψάλης, Όπως οι αμπελουργοί, Αθήνα, Άγρα, 2024. ]](https://saligari.net/wp-content/plugins/custom-facebook-feed-pro/assets/img/placeholder.png)
ΣΑΛΙΓΚΑΡΙ 2024-2025 | Σάββατο 23 Νοέμβρη 2024
«Πόλη, μνήμη και χρονογράφημα: Μια συζήτηση με τον Θωμά Τσαλαπάτη»
Ευχαριστούμε από καρδιάς τον Θωμά για την ουσιαστική και γενναιόδωρη συζήτηση καθώς και όλες/ όλους εσάς που παρευρεθήκατε και συνομιλήσαμε στην εναρκτήρια εκδήλωσή μας.
//Έτσι αισθάνονται οι διάσημες;//
Βλέπω τι ανεβάζουν στα σόσιαλ γυναίκες διάσημες κι άλλες που ξέρω που φαίνονται διάσημες, τα κορμιά τους μουλιασμένα στον ιδρώτα από τα γυμναστήρια να γυαλίζουν, οι χυμοί τους στάζουν στην οθόνη, και λένε να μια φωτογραφία με το σώμα μου γραμμωμένο κι άλλη μια, από άλλη γωνία, με άλλο φως, κοιτάξτε τώρα φαίνομαι χοντρή, είναι το ίδιο σώμα, άλλη λήψη, παίρνω θάρρος. Αρχίζω να τραβάω κι εγώ, εκατό-διακόσιες φωτογραφίες, σώμα χωρίς πρόσωπο, ένα πρόσωπο χωρίς στόμα, αφήνω τα χέρια μου να αιωρούνται κάπως αναποφάσιστα, αισθησιακά, ρουφάω προς τα μέσα την κοιλιά μου, απλώνω το λίπος στα νεφρά και τα πνευμόνια μου, ανακατεύομαι και θέλω να ξεράσω, να ξεράσω λίπος, νιώθω τους κλυδωνισμούς του εμετού στον φάρυγγά μου, τα αυτιά μου βουίζουν, ο λαιμός μου συσπάται.
Έτσι αισθάνονται άραγε οι διάσημες;
*του Φωκά
[ Δημοσιογράφοι με πετύχανε προχθές στα δικαστήρια
Και ρωτήσανε αν πήγα για να εμπνευστώ
Δεν ξέραν πως δεν είναι όλοι οι φίλοι μου rappers
Ούτε αρκούνται στο να ζούνε με τον βασικό
Κοίτα που τελικά όμως είχαν δίκιο
Κατά βάθος όλοι ζούμε σε ταινίες
Λατρεύουμε το χρώμα που 'χει ο ήλιος
Όταν κρύβεται στις πολυκατοικίες ]
«Και τα σώματα συνεχίζουν την καθημερινή τους ανηφόρα, τη σκυφτή, την καμπουριασμένη, την παραιτημένη. Κάθε πληγή και κάθε γδάρσιμο, κάθε χτύπημα και κάθε πτώση, κάθε εξάντληση και κάθε παραίτηση. Είναι δικά μας. Με αυτά θα χτίσουμε». [Θωμάς, Τσαλαπάτης, Ανοχύρωτη Πόλη, Αθήνα, Εκάτη, 2020, 33.]
Το Σάββατο το βράδυ, γύρω στις 20.00, στο καβούκι του Σαλίγκαρου, εγκαινιάζουμε τις εκδηλώσεις μας για φέτος. Προσκεκλημένος ο Θωμάς Τσαλαπάτης. Συζητάμε για τον δημόσιο χώρο, τη μνήμη, την πόλη, για τον τρόπο να κάνεις, όπως θα ΄λεγε ο Γκοντάρ, όχι πολιτική τέχνη, αλλά τέχνη πολιτικά.
Σας περιμένουμε!
*Κράτηση θέσης στο saligari.filoxenia@gmail.com
**Είσοδος με προτεινόμενη συνεισφορά για την κάλυψη εξόδων του χώρου (2 ευρώ)
Ο χώρος διαθέτει μικρό μπαρ αλλά όχι pos.
ΣΑΛΙΓΚΑΡΙ - ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ 2024 -2025
Σάββατο 23 Νοέμβρη 2024
«Πόλη, μνήμη, χρονογράφημα: μια συζήτηση με τον Θωμά Τσαλαπάτη»
Με πολλή χαρά σάς προσκαλούμε στην πρώτη εκδήλωση της χρονιάς, με προσκεκλημένο τον ποιητή και θεατρικό συγγραφέα Thomas Tsalapatis II. Άξονες της συζήτησής μας θα αποτελέσουν οι έννοιες της μνήμης και της πόλης όπως αποτυπώνονται στο είδος του χρονογραφήματος.
Κράτηση θέσης: saligari.filoxenia@gmail.com
Περισσότερες πληροφορίες για την εκδήλωση στα σχόλια.
Σας περιμένουμε!
| Έφη Αρμένη, Τρία Ποιήματα |
Δικαίωμα
να κολλήσω όπως το σαλιγκάρι
πάνω στον τοίχο
να κρύψω τις κεραίες μου
να αποτραβηχτώ στο κέλυφός μου
ο ήλιος θα ζεσταίνει την πλάτη μου
και θα βγω ράθυμα
μόλις μυρίσω βρεγμένο χώμα.
Μασελάκι από φυσική ρητίνη
Της απόλαυσης την
χρόνια ενοχή
κομμάτι- κομμάτι
ρητίνη απ’ τα δόντια
ξεκολλάω
το χέρι μου βαθιά μέσα
στο στόμα
μού φέρνει αναγούλα
ό,τι αμάσητο
κατέβαινε ήρθε η ώρα
να το φτύσω
φέγγοντας χαμόγελο-
Κρόνια ηδονή
Κινούμενη άμμος
Τα σκοτάδια μου ακτινοβολούν
επιθετικά όρια
στεντόρεια καταπατήθηκα
καταπίνω την νύχτα
φωνάζω αστερισμούς
τριγμούς
κυλιέμαι στην λάσπη
κινούμενο άγαλμα
αμάλγαμα
από θυμό πηλό και όστρακα
κινούμενη άμμος
εξάγγελος
γι’ αυτούς που νόμιζαν
πως είμαι παραλία
και παραθέριζαν πάνω μου.
saligari.net/poihmata/efi-armeni-tria-poihmata/
*εικόνα: Anish Kapoor, Sky Mirror, 2007.
Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
που θυμάσαι και θυμάμαι
τίποτα δε χάθηκε ακόμα
όσο ζούμε και πονάμε
χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
μόνο τρόπο να κοιτάνε.
// Φεύγεις; //
Πεταχτός κι αυτός ο χειμώνας
λυτρωμός θα 'ναι το καλοκαίρι
Μη λυπάσαι δεν έχω πια λημέρι
μη λυπάσαι που απ' αυτό θα χαθώ
Κι όταν σε ρώτησα αν θες να φύγουμε από δω
με κάρφωσες και μου 'φτυσες σε ήχο μουγκό:
Μήπως ξέρεις κάποιο μέρος που να φοβάμαι λιγότερο;
*ἐν πλῷ, 1989
