Σκέψεις για τον ελληνικό στρατό: προς έναν κομμουνισμό του σκατού

Σκέψεις για τον ελληνικό στρατό: προς έναν κομμουνισμό του σκατού

 

Μύδροι εξαπολύονται τα τελευταία χρόνια για την αχρηστία της στρατιωτικής εκπαίδευσης. Ο στρατός γίνεται και αυτός βορά μιας μεταμοντέρνας κυρίαρχης σκέψης που ό,τι συγκροτεί την εθνική μας ταυτότητα το σχετικοποιεί και χλευαστικά το υποβιβάζει.

Διαπιστώσεις ψευδείς, και μεθοδευμένες.

Ντροπή.

Πιθανόν κάποιοι να νομίζουν ότι θα αναμασήσω χιλιοειπωμένες αρετές της στρατιωτικής εκπαίδευσης: αυτοέλεγχος, πειθαρχία, εξάσκηση μίας κάποιας νοικοκυροσύνης, εξοικείωση με τις κακουχίες, βασικές οδηγίες χρήσης πυρομαχικών, πολεμικές τεχνικές και ούτω καθεξής…

Άλλοι, περισσότερο υποψιασμένοι, σκέφτονται πιθανόν την ισοτιμία που κυριαρχεί στην ιεραρχική δομή των φαντάρων και την ισάξια αντιμετώπισή τους από ανώτερους αξιωματικούς-υπαξιωματικούς.

Στην πραγματικότητα τίποτα απ’ αυτά δεν συμβαίνει.

Πέραν φυσικά κάποιων ομολογουμένων εξαιρέσεων που θα ήταν άδικο να αγνοήσει κανείς, η προπαίδευση για παράδειγμα, και η επακόλουθη εκπαίδευση των «πουστόνεων» (προσφιλής προσφώνηση στους κόλπους νεοσύλλεκτων) χαρακτηρίζεται απ’ τη μέγιστη δυνατή λούφα. Η πειθαρχία και ο αυτοέλεγχος θυσιάζονται στο βωμό του απαραίτητου συμπληρώματος ενός πεπειραμένου, σεσημασμένου λουφαδόρου: φράπα-τσιγάρο. Οι προϊστάμενοι δεν έχουν κανένα πρόβλημα με αυτό – κάθε άλλο.

Το δεύτερο επιχείρημα φαίνεται πιο γελοίο κι απ’ το πρώτο: καμία ισότητα, καμία ισοτιμία, καμία αταξική οργάνωση· στην προκειμένη, τίποτα πιο ταιριαστό απ’ τη σοφή οργουελική ρήση:

«Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά ζώα είναι πιο ίσα από τα άλλα».

Οι κοινές φορεσιές, σύμβολα μιας δήθεν ισοτιμίας, ξεγελούν. Η ευνοιοκρατία και το ρουσφέτι, τα καταστατικά αυτά εθνικά μας στοιχεία, διαποτίζουν δηλητηριάζοντας την εξισωτική ιεραρχική δομή της στρατιωτικής εκπαίδευσης.

Στη καθημερινότητα των επίδοξων μαχητών υπάρχει κάτι άλλο, πιο σημαντικό, πιο επείγον που κρατά τα νήματα, που εξισώνει πληβείους και αριστοκράτες, δυνατούς και αδυνάτους, φτωχούς και πλουσίους· πρόκειται γι’ αυτό που θα μπορούσε σχηματικά να οριστεί ως «κομμουνισμός του σκατού».

Το σκατό, εν προκειμένω, είναι αυτό που ενώνει τα συμφέροντα των φαντάρων· το σκατό είναι αυτό που εξισώνει τις διαθέσεις τους· το σκατό είναι αυτό που αποτελεί την κοινή αναφορά των ομοούσιων καρδιών τους. Η διαδικασία απαλλαγής απ’ τον ανεπιθύμητο αυτόν φόρτο ελευθερώνει μυστικές καλλιτεχνικές δυνάμεις ικανές να αποδώσουν ζωγραφικώ τω τρόπω οπτικές εμπειρίες μέσα από λεκτικές διεργασίες: λέξεις όπως «κορδέλα», «σερπαντίνα», «συρταρωτό κατέβηκε το σκατό», «κλανιά κρότου λάμψης», και άλλα σχετικά, φέρνουν προ ομμάτων τους αναπαριστώμενους όγκους απεικονίζοντας την υλικότητα των προς απόδοση μεγεθών. Ο κάθε άνθρωπος κρύβει έναν ποιητή μέσα του· αυτό που λείπει είναι η αφορμή για να τον ανακαλύψει. Οι ευρηματικές αυτές φράσεις συνοδεύονται συχνά απ’ τις επευφημίες ενός φιλοθεάμονος κοινού το οποίο φαίνεται ειλικρινά να ευχαριστιέται με τη χαρά του συνανθρώπου του.

Μια ενδεχόμενη απελευθέρωση απ’ το σκατό δεν εξαντλείται μονάχα σε εικονοποιητικού χαρακτήρα διατυπώσεις· συχνά προεκτείνεται και εγγράφεται σε μία αξιοθαύμαστη αλληλέγγυα ηθική στάση απέναντι στον συφάνταρο. Οι λόγοι προφανείς: οι τουαλέτες των στρατοπέδων, αυτά τα λιγδερά κοπρώδη σπήλαια που απ’ τη μπόχα και τη βρόμα δύσκολα κανείς πλησιάζει, αποτελούν σημαντική τροχοπέδη για κάθε επίδοξο επισκέπτη. Πολυήμερες δυσκοιλιότητες ταλανίζουν σύσσωμο το τάγμα. Την απογοήτευση διαδέχεται ο εκνευρισμός και έπειτα η απόγνωση. Τότε είναι όμως που ηθικό πράττειν των ζορισμένων φαντάρων αφυπνίζεται: στη μάχη του σκατού είμαστε όλοι ίσοι, όλοι αρμονικά εντεταγμένοι σ’ ένα αδιάσπαστο, ομοιογενές, αδιαίρετο σύνολο. Υγρά αντισηπτικά μαντιλάκια και μωρομάντιλα, αντικείμενα απαγορευμένα εντός των στρατοπέδων, κυκλοφορούν λαθραία και διακινούνται απλόχερα από τους κατόχους τους. Εμπνευσμένες συνταγές ανταλλάσσονται για την καταπολέμηση της δυσκοιλιότητας. Τυρόπιτες, μίλκο, δαμάσκηνα, προσφέρονται ελεύθερα. Πολυμελείς ομάδες καθαρισμού, οργανωμένες απ’ τους ίδιους τους φαντάρους και δίχως εξαιρέσεις ως προς την συμμετοχή συντονίζονται για την καταπολέμηση της βρόμας. Παράλληλα, επινοείται η βάρδια  του «τουαλετοφύλακα» ως καθ’ ύλην αρμόδιου για την συνεχή επιτήρηση της καθαριότητας των αφοδευτηρίων. Το αποτέλεσμα είναι οι τουαλέτες να λάμπουν, οι φαντάροι να αράζουν πλέον ανακουφισμένοι και δυνατές φιλικές σχέσεις να σφυρηλατούνται στη βάση της εντερικής οικειότητας. Το σημαντικότερο ωστόσο είναι ότι σε πείσμα της βισματοκρατούμενης οργάνωσης των στρατοπέδων που μίση πολλά γεννά στους ριγμένους στρατιώτες και στους γονείς αυτών, ο ομαδικός αγώνας για την απρόσκοπτη αφόδευση δημιουργεί ένα συμπαγές ισότιμο σύνολο εφαρμόζοντας στην πράξη τη ηρωϊκή αρχή «ένας για όλους και όλοι για έναν».

Για αυτό λοιπόν προτείνω ο θεσμός του στρατού όχι μόνο να διατηρηθεί ως έχει αλλά και να επεκταθεί συμπεριλαμβάνοντας μάλιστα και τις γυναίκες.

Ζήτω ο ελληνικός στρατός!

 

Ζήτω

!

 

Ν.Σ.

Author

Οι φίλοι μου σαλιγκραφείς συχνά μου λένε ότι μοιάζω με γυναίκα· θα 'λεγα ότι βρίσκω ένα κάποιο ενδιαφέρον σε αυτή την αοριστία. Ο σκύλος μου απ' την άλλη, με κοροϊδεύει ότι είμαι αδέξιος και ενίοτε κοινωνικά απροσάρμοστος. Ίσως, γι' αυτό και όταν μιλάω κουνάω γρήγορα τα χέρια μου χτυπώντας καταλάθος τους διπλανούς μου. Η ευθύνη μου ως σαλιγκραφέας συνοψίζεται στο να λέω ψέμματα και να βάζω άνω τελείες· η άνω τελεία συμπυκνώνει την ποιητική μου θεωρία. Απ' την άλλη μισώ τα greeklish και τα μηχανάκια, ιδίως δε, όταν αυτά με προσπερνάνε από δεξιά. Η λογοτεχνία του 19ου αιώνα είναι η αγαπημένη μου.-