Δεν ξέρω γαλλικά. Βασικά από ξένες γλώσσες, ξέρω μόνο αγγλικά. Αλλά θα ήθελα να μάθω κι άλλες.
Παρόλαυτά, έχω αναπτύξει μια θεωρία. Πιστεύω πως αν βρεθώ ποτέ μπροστά σε έναν καβγά που γίνεται στα γαλλικά ή σε μια ερωτική εξομολόγηση στα γαλλικά, θα καταλάβω τι λένε οι ομιλητές. Ίσως όχι και οι δύο. Ίσως καταλάβω μόνο αυτόν που θα είναι πιο φορτισμένος συναισθηματικά. Πιστεύω πως μπροστά σε έναν πραγματικό καβγά, παρακινούμενο από πραγματικό μίσος ή σε μια ειλικρινή εξομολόγηση, εμπνευσμένη από αληθινό έρωτα, τα συναισθήματα θα ήταν τόσο δυνατά και εμφανή που δεν θα χρειάζονταν μετάφραση. Απλώς θα κοιτούσα στα μάτια αυτόν που απ’ τους δύο μισεί και αυτόν που αγαπάει και ενώ θα άκουγα κούφιες λέξεις για τα αυτιά μου, το μυαλό μου θα αναγνώριζε τα νοήματα.
Καλά, καταλαβαίνεις για τι φιάσκο μιλάμε, έτσι; Όχι, φαντάσου με λίγο μπροστά από δύο γάλλους που υποτίθεται ότι ανταλλάζουν λόγια αγάπης, να συγκινούμαι και να βουρκώνω κι αυτοί να συζητάνε για το τι φάγανε προχθές ξερω’γώ.
Προφανώς και δεν ισχύει η θεωρία. Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο. Εδώ για εμάς, που μιλάμε την ίδια γλώσσα, πολλές φορές εύχομαι να μπορούσα να σταθώ μπροστά σου και να καταλάβαινα για τι μου μιλάς. Για παστίτσιο ή για αγάπη;
Η γλώσσα είναι άπειρα, μικρά, θρυψαλιασμένα κομμάτια απ’τον καθρέφτη της ψυχής μας, που άλλοτε τα ενώνουμε με επιτυχία και δείχνουμε λίγο απ’το πώς μοιάζουμε πραγματικά κι άλλοτε το μόνο που καταφέρνουμε είναι να φτιάξουμε παραμορφωμένα είδωλα.
Δεν μας αδικώ όμως.
Η απόσταση από το ένα νόημα στο άλλο.
Η σωστή απόφαση για το ποια λέξη είναι η σωστή απόφαση.
Το χάος ανάμεσα στο διφορούμενο και το διττό.
Σε ποια λέξη να ξαποστάσω;
Σε ποια να αγχωθώ και με ποια να ομολογήσω;
Ξεπούλησα κάποιον δικό μου άνθρωπο, ξεστόμισα «είμαι ένοχος» κι εσύ μπερδεύτηκες άκουσες «αγέρωχος» και με κοίταξες περίεργα.
Τόσο απέχει αυτό που εννοώ από αυτό που εννοείς.
Κι ας λέμε κι οι δύό «ελευθερία».
M.
*η φωτογραφία είναι της Aφροδίτης Alasaad