Άνευ ομοιοκαταληξίας λόγος…ίσως ακόμα και άνευ συγκρότησης λόγος…αλλά, το βλέπω να έρχεται…
(Xωρίς αισχύνη. Eγωιστικά σχεδόν, ομολογώ: ο διχασμός του έθνους μου δεν με συννεφιάζει…οριακά νιώθω έστω συμπάθεια για το έθνος μου καθολικά, άλλωστε… Στους αστικούς περιπάτους μου είναι έκδηλη η αποστροφή μου για συνήθειες, συμπεριφορές και αυταπάτες των συμπατριωτών μου…)
Ένιωσα ξάφνου όμως την ενστικτώδη ανάγκη να κατηγορήσω…
Όλους εμάς:
τους κομματικούς σκύλους, τους αδιάφορους γλεντζέδες,
τους φιλήσυχους εραστές του τελεβίζιου, τη μπουζουκονεολαία
τους εθνικόφρονες 50ρηδες, τις θρησκόληπτες γραβάτες, τους commenters,
τους ”σημαντικούς”, τους ”καλλιτέχνες”(δεν τους ξεχνώ, με x-ray τους ακτινογραφώ)
όλους εμάς τους δειλούς, κοιμώμενους, ανάξιους α-πολίτες..
που είμαστε έτοιμοι να ανοίξουμε τα πόδια.. ”για τα παιδιά μας”..
ΕΙΘΕ…
να βάλουμε τον πήχη, μία φορά στη ζωή μας, κάπως ψηλότερα από το χώμα. να μη ξυπνήσω μεθαύριο αντιμέτωπος -πέρα από τον παραλογισμό της παραλλαγής- και με την επιταγή της λογικής μου για ξενιτιά. να μη μισήσω το λαό μου, άλλη μια φορά, για τη δειλία και την ανεραστότητα του.
ΕΛΕΟΣ σας παρακαλώ..ΕΛΕΟΣ..
Ναξάκης