Το κάλλος 
Το κάλλος κατ’ ουσία αποτελεί μία εσωτερική προβολή του υποκειμένου αντικατοπτριζόμενη στο υπό παρατήρηση αντικείμενο. Η ομορφιά συνιστάται στην ικανότητα του εντοπισμού της μέσω των διαφόρων παραστάσεων και ερεθισμάτων που εκτίθεται το κάθε υποκείμενο. Η ικανότητα του εντοπισμού της ομορφιάς στον εξωτερικό κόσμο και τις παραστάσεις του, πηγάζει από την εσωτερική δεινότητα της σμίλευσης του κάλλους στη σφαίρα του εσωτερικού κόσμου του παρατηρητή. Όπως και να στο πω, στα ίσια ή και ακαδημαϊκά, τα βυζιά και οι μυς είναι σάρκα, η Ακρόπολη μπετά και το κάλλος ιδέα· σύλληψη ανθρώπινη και άκρως υποκειμενική. Κλισέ μεν αλλά… νιώθεις όμορφος όσο θαυμάζεις την ομορφιά σου και αγκαλιάζεις την ασχήμια σου. Δεν μπορείς να είσαι όμορφος ή άσχημος ποτέ.
Ο καλός 
.
Η αποσαφήνιση της έννοιας του καλού, και δη του καλού ανθρώπου, βρίσκεται διαχρονικά στο επίκεντρο του ανθρώπινου στοχασμού. Ο εξόφθαλμος διαχωρισμός ανάμεσα στο καλό και το κακό, όχι απαραίτητα ως παράγωγο θρησκευτικών, πολιτικών και φιλοσοφικών πεποιθήσεων, εξυπηρετεί μία από τις κομβικότερες λειτουργίες του εγκεφάλου και της ανθρώπινης αντιληπτικότητας ·την ταξινόμηση και κατηγοριοποίηση των εξωτερικών ερεθισμάτων. Παράλληλα, οικοδομείται στον ψυχισμό του ατόμου ένας αυστηρός κώδικας αξιών βάσει του οποίου το άτομο τείνει να χαρακτηρίζει σκέψεις, πράξεις και συναισθήματα, συντελώντας την ενδοσκόπηση και την αυτοκριτική του. Οφείλουμε να διασκορπίσουμε τη πάγια εικόνα του καλού και του κακού σε τόσα μικρά και δυσδιάκριτα κομμάτια όσα απαρτίζουν την πολυπρισματικότητα του κάθε ατόμου, την πολυσυνθετικότητα του σύμπαντος. Η ιδέα του αμιγώς καλού ή κακού διαβρώνει τη πολυσυστημικότητα που διέπει τον εξωτερικό και εσωτερικό κόσμο. Οδηγεί στη άκριτη και μονομερή θέαση της ” αλήθειας”, οικοδομώντας παράλληλα μία σαθρή αυταξία για το άτομο. Στα ίσια και παλικαρίσια · φίλε μου, είσαι φύσει τόσο καλός όσο και μαλάκας, οι πάντες είναι τόσο καλοί όσο και μαλάκες και τα πάντα τείνουν να δρουν ευεργετικά και βλαπτικά ταυτοχρόνως. Αποδεχόμενος την θέση και την αντίθεση αυτής της αρμονίας, όσο αναγκαλίζονται το άσπρο με το μαύρο, ενδέχεται να προσεγγίσεις την πληρότητα και το βάθος της αντιληπτικής σου ικανότητας, των σκέψεων, των πράξεων και των συναισθημάτων σου.
Ο κάλος 
Εν αντιθέσει με το κάλλος και το καλό, ο κάλος παραπέμπει περισσότερο στον επιστημονικό κλάδο της ιατρικής παρά σε αυτόν της φιλοσοφίας και της αυτοαποκαλούμενης διανόησης. Εξετάζοντας τον κάλο σχηματικά αντιλαμβάνεται κανείς την μεταφορική έννοια που του έχει προσδοθεί ( βλ. κάλος στον εγκέφαλο) . Η τοπική αυτή σκλήρυνση του δέρματος προκαλεί έντονο πόνο από την πίεση που ασκεί ο πυρήνας στα νεύρα που διασχίζουν τις κατώτερες στιβάδες του δέρματος. Από τον άλογο συσχετισμό που προσπαθώ να παραθέσω ( μεταξύ κάλλους, καλού και κάλου) γίνεται αντιληπτό ότι, ενώ το κάλλος και ο καλός αποτελούν έννοιες θεμελιώδεις αλλά όχι απόλυτες, οι οποίες επιβεβαιώνονται εκ των αντιθέτων τους, ο κάλος είναι απτός, απόλυτος και οδυνηρός. Η τοπική διανοητική και συναισθηματική σκλήρυνση εσωκλείνει μία άκαμπτη εικόνα του καλού και του κακού, του όμορφου και του άσχημου, προκαλώντας έντονο πόνο από την πίεση που ασκεί ο πυρήνας ενός εγκλωβισμένου και θωρακισμένου Εγώ. Η έμμονη αναζήτηση του κάλλους και του καλού, όσο συμπορεύεται με την δαιμονοποίηση του κακού και του άσχημου, αναπόφευκτα, θα χτίζει κάλους- φυλακές, συσσωρεύοντας εντός τους όσα το άτομο δεν θέλει να αποδεχθεί για το ίδιο και το περιβάλλον του. Στον βούρκο αυτόν φωλιάζει η ανασφάλεια, η κακεντρέχεια, η πόλωση και η δυστυχία…
Υ. Γ “… Το πιο σημαντικό είναι να κάνεις ότι κάνεις, να το κάνεις καλά. Και αυτό που κάνεις αν το κάνεις δεν μπορεί· σε κολλά. Να μη σε νοιάζει, δεν έχει σημασία είτε χώνεις πρίμες είτε χώνεις ρίμες και χώρια είτε γαμάς είτε τραβάς μια μαλακία . Να προσέχεις την αλαζονεία και την αστυνομία … ” Ν. Κλιντ
Φωκάς .