Ό,τι αγαπώ το υπερασπίζομαι. Τη δουλειά, τους οικείους, το κατοικίδιό μου ― βγαίνω μπροστά, μάχομαι ενάντια σ’ ό,τι τα απειλεί. Εκεί που μάχομαι ωστόσο τυχαίνει καμιά φορά ένα λάθος χειρισμός και μπαμ, μπουμ ― πυροβολώ τα ίδια μου τα πόδια. Είναι αυτό που κάνει ο Γιώργος Αλισάνογλου. Προσπαθώντας να υπερασπιστεί ό,τι αγαπά ―την ποίηση― της καταφέρνει ακόμη ένα χτύπημα, χτύπημα κάτω από τη ζώνη. Και πόσο άλλο ν’ αντέξει η κακομοίρα η ποίηση, πόσα χτυπήματα, στο τέλος δεν θα τη διαβάζουν ούτε εκείνοι π’ απέμειναν να τη διαβάζουν, οι ποιητές δηλαδή και οι φιλόλογοι. Θέλει ο Αλισάνογλου να υπερασπιστεί την ποίηση και γράφει τη μια αρλούμπα μετά την άλλη, το ένα κλισέ διαδέχεται τ’ άλλο: «χλευάζ[ουν]» την ποίηση, «ένα από τα σημαντικότερα πολιτιστικά αγαθά που μας έχουν απομείνει»· η ποίηση «αντίδοτο σε κάθε μορφή “ιού”». Έπειτα καλεί το συγγραφικό συνάφι σε κοινό αγώνα. Και πράγματι τις επόμενες μέρες συγγραφείς, εκδότες και μεταφραστές ακολουθούν κοπαδιαστιά ομνύοντας στην αξία της ποίησης υπερασπιζόμενοι τη λειτουργία της.
Και αλήθεια, αναρωτιέμαι. Πώς, γιατί και από πότε η ποίηση είναι ανεπίδεκτη χλευασμού; Υπάρχει κάτι το ιερό στην ποίηση, κάτι που την καθιστά απρόσβλητη; Αλήθεια, σκέφτηκε ο Αλισάνογλου γιατί οι σάχλες των Ράδιο Αρβύλα στοχεύουν στην ποίηση και όχι πιχί στο διήγημα; Μήπως η ποίηση έχει απομακρυνθεί τόσο από τη λαϊκή κουλτούρα που δύσκολα μπορεί κανείς να την πάρει πλέον στα σοβαρά; Κάτι θα ’καναν λάθος και οι ποιητές όμως, ε; Τι, όχι; Και αλήθεια πώς να πάρει κανείς σοβαρά την ποίηση όταν κυκλοφορεί ένας ασύλληπτα μεγάλος αριθμός ποιητικών συλλογών, εντελώς δυσανάλογος με τους αναγνώστες της; Όταν ο καθένας και η καθεμία εκδίδει ποιητικές συλλογές. Και, άραγε, αυτό ποιανού πρόβλημα είναι; Εκδότης είναι ο Αλισάνογλου, ποιητής και μεταφραστής ― άρα όλο και κάτι θα ξέρει.
Δυστυχώς, όσο και να φωνασκούμε στο συλλογικό φαντασιακό η ποίηση πιο κοντά στη χλεύη των Ράδιο Αρβύλα είναι παρά στους ισχυρισμούς του Αλισάνογλου. Και ένας από τους λόγους που ισχύει κάτι τέτοιο είναι ότι οι κάθε λογής Αλισάνογλου φοράνε στην ποίηση ιερά άμφια καθιστώντας την αναμάρτητη και απρόσβλητη, λες και είναι παπάς. Η ποίηση όμως (όπως και οι παπάδες) ούτε απρόσβλητη είναι, ούτε αναμάρτητη, ούτε ανεπίδεκτη χλευασμού, δεν είναι ευαίσθητη η ποίηση και ούτε χρειάζεται πάση θυσία προστασία. Η ποίηση που πάσχει από αλγοφοβία, η ποίηση που αρνείται τον πόνο ας μείνει καλύτερα στον πάκο με τα αδιάβαστα της Πολιτείας ― η ποίηση, αντίθετα, που γουστάρει τον πόνο, που γουστάρει τη σύγκρουση, η ποίηση που θρέφεται από την αντιπαράθεση, ε αυτή η ποίηση είναι ωραία ― αυτή η ποίηση γαμάει.
*νσ