Για ένα τελευταίο βλέμμα. «Περασμένες ζωές» («Past Lives»)

 

«Τι θα γινόταν αν;»

– Δεν ξέρω

– Ούτε εγώ

***

Αναρωτιέμαι: «τι θα γινόταν αν;» και κατευθείαν βυθίζομαι στο πέλαγος μιας ατελούς παρουσίας, ενός θανάτου με ημίμετρα. Ο παρατατικός με εξουθενώνει ― όλα μοιάζουν ζωντανά κι όμως δεν κινούνται: στήνομαι, χαμογελώ, ποζάρω στον φακό σαν ανάμνηση, αναζητώ τον χαμένο χρόνο ― ξεχνώ όμως ότι δεν είμαι ο Προυστ. Θυμίζω τότε στον εαυτό μου ότι ο χρόνος δεν ξανακερδίζεται (κρατώ, ωστόσο, ορισμένες επιφυλάξεις ― θέλω, κατά βάθος, να γίνω ο Προυστ). Έπειτα, κοτσάρω ένα «θα», πλάι του ένα «αν» ― το πέλαγος γίνεται ποτάμι από σκατά. Κολυμπώ και με παίρνει το ρέμα ― δεν αποζητώ διέξοδο, δεν αντιστέκομαι, παραδίνομαι στα σκατά, στην οδύνη που προμηνύουν. Νιώθω ζωντανός παρ’ όλα αυτά, για αυτό και καταφάσκω στο παράλογο: παίρνω τ’ αεροπλάνο, ταξιδεύω Σεούλ-Νέα Υόρκη ― συναντώ τον παιδικό μου έρωτα  (τελευταία φορά τον είδα πριν από 24 χρόνια). Δεν περιμένω τίποτα, δεν τρέφω ελπίδες (ίσως μονάχα λίγες), τότε τι διάολο γυρεύω εδώ; Με όσες δυνάμεις μ’ απομένουν ―ο παρατατικός με εξουθενώνει, οι αναμνήσεις με κομματιάζουν― παίζω την τύχη μου κορόνα-γράμματα: αντιμετωπίζω ό,τι με στοιχειώνει ―«τι-θα-γινόταν-αν»―, κατανικώ τον φόβο (έστω και αργά), διεκδικώ ένα ύστατο βλέμμα· συναινώ, κοντολογίς, στην ακραία βίωση της πληγής, πληγή που είναι ο ίδιος ο πόθος: το βλέμμα, το έσχατο βλέμμα, δωρεά και θυσία ― επιθυμία που συντρίβει. Και η συντριβή είναι όμως ένα κέρδος, απόλυτη παρουσία: είμαι εδώ, απαλλαγμένος από Παρατατικούς, υποθέσεις, μέλλοντες και τα ρέστα.

20. Χ. ΄23.

ΑΛΛΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

Για τους βανδαλισμούς των εικόνων

Ο βανδαλισμός πάντως έργων τέχνης έχει μια άλλη πτυχή...

Τα ανεκτέλεστα έργα

Στον Δημήτρη, για όσα δεν προλάβαμε Ζωή δεν είναι μονάχα...

«Άλμα ανόδου του ΕΚΠΑ» και άλλες τέτοιες ασυναρτησίες

Για όσους/ες είμαστε ακόμη στα Πανεπιστήμια τρώγοντας εκεί τις...

Aνάθεμα στην ποίηση

Ό,τι αγαπώ το υπερασπίζομαι. Τη δουλειά, τους οικείους, το...